Sporo piszĂŞ, wiĂŞc uznaÂłam, Âże moÂże warto byÂłoby siĂŞ czymkolwiek podzieliĂŚ. Mam nadziejĂŞ, Âże siĂŞ spodoba :) Od razu przepraszam, Âże zamieszczam caÂłe opowiadanie w poÂście, ale nie udostĂŞpniaÂłam go nigdzie indziej i posiadam to tylko w Wordowej wersji ;)

Czas Szmaragdu

Siedzia³a skulona w k¹cie. Jej stare, zniedo³ê¿nia³e cia³o z trudem wytrzymywa³o ci¹g³e przebywanie w tej samej, niewygodnej pozycji.
Z wysi³kiem podnios³a pomarszczon¹ d³où, aby odgarn¹Ì opadaj¹ce na czo³o w³osy.
Wtem zastygÂła w bezruchu. MiaÂła wraÂżenie, Âże usÂłyszaÂła jakiÂś szmer. Jej serce zamarÂło. CzyÂżby JÂą znalazÂł? Tak szybko? PrzeraÂżona tÂą perspektywÂą skuliÂła siĂŞ jeszcze bardziej, jakby chciaÂła stopiĂŚ siĂŞ ze Âścianami jaskini.
Jednak byÂł to tylko wiatr. Najwidoczniej odnalazÂł nowÂą szczelinĂŞ, przez ktĂłrÂą mĂłgÂł siĂŞ przedostaĂŚ do Jej tymczasowego lokum i uprzykrzaĂŚ Âżycie.
Kobieta wydaÂła z siebie chrapliwe westchnienie. MiaÂła szczĂŞÂście, Âże to byÂł tylko wiatr,      a nie On.
WiedziaÂła, iÂż powinna zmieniĂŚ kryjĂłwkĂŞ. ByÂła tu juÂż bardzo dÂługo. Zbyt dÂługo. Jednak czuÂła, Âże To nastÂąpi juÂż niebawem. MusiaÂła siĂŞ zatem skupiĂŚ na istotniejszych kwestiach, niÂż przejmowaĂŚ swym nĂŞdznym, niepotrzebnym i wyniszczonym ciaÂłem, tak bardzo nie pasujÂącym do tryskajÂącej Âżyciem duszy.
Kobieta zamknê³a dr¿¹ce powieki i zapad³a w niespokojny sen pe³en przera¿aj¹cych wizji.
***
Emerald obudzi³a siê z wrzaskiem. Kilka minut zajê³o jej uspokojenie siê. Gdy powoli dochodzi³a do siebie po spotkaniu z koszmarem, okaza³o siê, ¿e rzeczywistoœÌ wcale nie jest lepsza.
Kilka razy zamruga³a, przekonana, ¿e wci¹¿ ma przed oczami nocne mary.
Jednak to nie pomogÂło. ÂŚwiat caÂły czas wyglÂądaÂł tak samo i dziewczyna nie wiedziaÂła co moÂże zrobiĂŚ, aby to minĂŞÂło. Wszystko: meble, obrazy, przedmioty przybraÂło groteskowe ksztaÂłty.
Emerald potarÂła oczy.
To nie moÂże byĂŚ prawdÂą…, pomyÂślaÂła.
MiaÂła wraÂżenie, Âże dosypano jej jakiÂś narkotykĂłw do wczorajszej herbaty… Ale wiedziaÂła dobrze, Âże to niemoÂżliwe.
Dziewczyna czuÂła, Âże juÂż dÂłuÂżej tego nie wytrzyma. UznaÂła, Âże potrzebuje ÂświeÂżego powietrza. MoÂże to chociaÂż trochĂŞ rozjaÂśni jej umysÂł.
WyszÂła na ulicĂŞ, nawet nie kÂłopoczÂąc siĂŞ zamkniĂŞciem drzwi. MiaÂła cichÂą nadziejĂŞ, Âże te dziwne wizje zniknÂą.
Ale na zewnÂątrz byÂło jeszcze gorzej…
Wszystko jakby zamarÂło w bezruchu. Ludzie, ktĂłrzy siĂŞ tutaj znajdowali, mieli twarze wykrzywione w niemym wyrazie krzyku, a ich ciaÂła przybraÂły nienaturalne pozy.
Dziewczyna niewiele myÂślÂąc, ruszyÂła przed siebie biegiem. MijaÂła poskrĂŞcane budynki, samochody, drzewa…
Nie zwracaÂła juÂż na nie uwagi. ByÂła tak przeraÂżona, Âże gdyby siĂŞ im dokÂładnie przyglÂądaÂła, niechybnie by oszalaÂła.
Nagle usÂłyszaÂła za sobÂą dÂźwiĂŞk. ObrĂłciÂła siĂŞ i zobaczyÂła jadÂącÂą w jej stronĂŞ doroÂżkĂŞ. Nawet nie zastanawiaÂła siĂŞ co tego typu pojazd robi na ulicy w XXI wieku… ZrozumiaÂła, Âże jej pojĂŞcie zjawisk niemoÂżliwych wÂłaÂśnie ulegÂło drastycznej zmianie.
OdetchnĂŞÂła wiĂŞc z ulgÂą, myÂślÂąc, Âże nie tylko ona utknĂŞÂła w tym koszmarze.
Jednak im bardziej zmniejsza³a siê odleg³oœÌ miêdzy ni¹ a powozem, tym on bardziej przyspiesza³.
Emerald zostaÂła juÂż obdarta ze wszelkich zÂłudzeĂą. MusiaÂła siĂŞ pogodziĂŚ z tym, Âże zginie pod jego koÂłami. Nie takÂą ÂśmierĂŚ by sobie wymarzyÂła, ale có¿… Jedyne co jej pozostaÂło, to czekaĂŚ i z godnoÂściÂą powitaĂŚ KostuchĂŞ.
***
Esmeralda sÂłyszaÂła cichy gÂłosik w swojej gÂłowie, ktĂłry mĂłwiÂł jej co ma robiĂŚ.  ChociaÂż   z poczÂątku prĂłbowaÂła mu siĂŞ sprzeciwiaĂŚ, to ten po kilku minutach odebraÂł jej ca³¹ wolnÂą wolĂŞ.
Za chwilĂŞ wyjdziesz z domu, rozkazaÂł jej GÂłos, i wciÂągniesz do Âśrodka pewnÂą dziewczynĂŞ. TĂŞ ktĂłrÂą wskazaÂłam ci we Âśnie.
- Tak, Pani. - Esmeralda zamruczaÂła znuÂżonym gÂłosem, gdyÂż ten wspomniany sen byÂł kilka dni temu, a ona od tego czasu nie zmruÂżyÂła oka, czekajÂąc na przybycie Wieszczki.
Teraz, rozkazaÂł jej GÂłos po krĂłtkim milczeniu.
Tym razem kobieta nawet nie odpowiedziaÂła, tylko szybkim ruchem otworzyÂła drzwi         i wyciÂągnĂŞÂła rĂŞkĂŞ na oÂślep, wierzÂąc w nieomylnoœÌ swej Pani.
PoczuÂła pod palcami jakiÂś materiaÂł, wiĂŞc zacisnĂŞÂła dÂłoĂą i z caÂłej siÂły pociÂągnĂŞÂła do siebie.
***
Emerald juÂż zamykaÂła oczy, aby nie widzieĂŚ swojego koĂąca, lecz nagle poczuÂła, Âże coÂś chwyta jÂą za koÂłnierz koszuli. DosÂłownie w ostatnim momencie uniknĂŞÂła zderzenia                     z powozem i wpadÂła do jakiegoÂś pomieszczenia.
ZatoczyÂła siĂŞ i wyciÂągniĂŞtÂą rĂŞkÂą oparÂła o ÂścianĂŞ. WczeÂśniejszÂą panikĂŞ zastÂąpiÂła chÂłodna kalkulacja.
Nie dziwiÂło jej juÂż to, iÂż nic nie ma normalnych ksztaÂłtĂłw. Powoli zaczynaÂła siĂŞ do tego przyzwyczajaĂŚ, chociaÂż wci¹¿ ÂżywiÂła nadziejĂŞ, Âże to tylko sen, z ktĂłrego przyjdzie jej siĂŞ          w koĂącu obudziĂŚ.
- Emerald…
Dziewczyna, sÂłyszÂąc swoje imiĂŞ, aÂż podskoczyÂła. RozejrzaÂła siĂŞ niepewnie, szukajÂąc wÂłaÂściciela gÂłosu.
Jej oczy natrafiÂły na drobnÂą kobietĂŞ z rozczochranymi wÂłosami i w potarganym ubraniu.
- Jestem Esmeralda - Emerald uderzyÂło identyczne znaczenie ich imion , ale  nie odezwaÂła siĂŞ ani sÂłowem. - CieszĂŞ siĂŞ, Âże udaÂło mi siĂŞ ciebie uratowaĂŚ. Tak, to zdecydowanie dobrze… - dodaÂła pod nosem, jakby do siebie, po czym odwrĂłciÂła siĂŞ i poszÂła w g³¹b mieszkania.
Emerald po chwili zastanowienia pod¹¿yÂła za niÂą. Nie miaÂła zamiaru staĂŚ tu samotnie.     W szczegĂłlnoÂści, Âże nareszcie spotkaÂła kogoÂś, kto tak jak ona utkn¹³ poÂśrĂłd tego szaleĂąstwa.
TrafiÂła do kuchni, w ktĂłrej Esmeralda juÂż staÂła przy wielkim garze, gotujÂąc jakiÂś zioÂłowy napar. Przynajmniej na to wskazywaÂł zapach, ktĂłrym przesiÂąkÂło caÂłe pomieszczenie.
Dziewczyna usiadÂła na jednym z krzeseÂł i w milczeniu przyglÂądaÂła siĂŞ swojej wybawczyni, ktĂłra dziaÂłaÂła na niÂą trochĂŞ onieÂśmielajÂąco. Emerald czuÂła, jakby ta kobieta coÂś ukrywaÂła przed Âświatem. Aura bijÂąca od niej przesiÂąkÂła czymÂś mrocznym… Jakby naleÂżaÂła do dwĂłch osĂłb, a nie do jednej… PotrzÂąsnĂŞÂła gÂłowÂą, aby przerwaĂŚ te spekulacje. Tak siĂŞ jej odpÂłaca za uratowanie Âżycia? PosÂądzajÂąc o niecne zamiary? WestchnĂŞÂła g³êboko  i skierowaÂła myÂśli na inne tory.
***
Esmeralda zaÂś zwrĂłciÂła siĂŞ ku sferze duchowej, gdyÂż jej Pani powrĂłciÂła, aby wydaĂŚ kolejne instrukcje.
Przygotuj jej wywar, aby wizje zniknĂŞÂły, rozkazaÂła, nastĂŞpnie wdaj siĂŞ z niÂą w rozmowĂŞ. Masz powiedzieĂŚ dokÂładnie to, co ci rzekÂłam. JeÂżeli zdradzisz cokolwiek wiĂŞcej marny twĂłj los…, GÂłos rozeÂśmiaÂł siĂŞ zÂłowieszczo, po czym znikn¹³.
- Tak, Pani… - wyszeptaÂła do pustki Esmeralda i zajĂŞÂła siĂŞ wypeÂłnianiem Jej woli.
- ChciaÂłam ci podziĂŞkowaĂŚ za to, Âże mnie ocaliÂłaÂś… - odezwaÂła siĂŞ w koĂącu Emerald - Nie wiem, co by ze mnÂą byÂło gdyby nie ty. Jednak nie rozumiem jednego... SkÂąd wiedziaÂłaÂś?
- Przeczucie. - odparÂła enigmatycznie, nie przerywajÂąc mieszania zawartoÂści kotÂła.
- Czy ty teÂż widzisz wszystko takie…
- Nie - odpowiedziaÂła Esmeralda, przerywajÂąc jej. - Za chwilĂŞ ty rĂłwnieÂż przestaniesz.
Emerald nawet nie zadaÂła sobie trudu, aby zastanowiĂŚ siĂŞ, czy kobieta bĂŞdzie chciaÂła czegoÂś w zamian. Z wdziĂŞcznoÂści prawie rzuciÂła siĂŞ jej na szyjĂŞ.
Esmeralda zignorowaÂła ten gest i mruczÂąc coÂś pod nosem, koĂączyÂła przygotowywaĂŚ wywar.
- Gotowe. - powiedziaÂła po chwili, wrĂŞczajÂąc dziewczynie szklankĂŞ z napojem. WidzÂąc, Âże ta siĂŞ tylko na to patrzy, dodaÂła - Wypij to i weÂź ten szmaragd - podaÂła jej wyciÂągniĂŞty            z kieszeni klejnot - noÂś go caÂły czas przy sobie, pomoÂże ci kontrolowaĂŚ to, co widzisz.
Zacznij juÂż mĂłwiĂŚ, rozkazaÂł GÂłos.
Esmeralda tylko westchnĂŞÂła, ale postÂąpiÂła zgodnie z Jej wolÂą.
- Z pewnoÂściÂą zastanawiasz siĂŞ o co w tym wszystkim chodzi… WytÂłumaczĂŞ ci to, gdyÂż takie jest moje zadanie. Nie przerywaj i sÂłuchaj uwaÂżnie, poniewaÂż nie mam w zwyczaju powtarzaĂŚ niczego dwukrotnie - spojrzaÂła na Emerald, ktĂłra kiwnĂŞÂła gÂłowÂą, niechĂŞtnie zgadzajÂąc siĂŞ na postawione warunki. - Na Âświecie jest niewiele osĂłb takich jak ty. Macie zdolnoœÌ przewidzenia przyszÂłoÂści. To, co widziaÂłaÂś teraz, byÂło wÂłaÂśnie wizjÂą. WizjÂą koĂąca Âświata. SkÂąd to wiem? Od innej osoby twego rodzaju. OczywiÂście musisz mieĂŚ ÂświadomoœÌ, Âże nie moÂżesz braĂŚ dosÂłownie tego, co ujrzysz. Koniec Âświata na pewno nie bĂŞdzie tak wyglÂądaÂł. SÂą to po prostu obrazy symbolizujÂące chaos, zniszczenie. ÂŚmierĂŚ. ChcÂą was pozyskaĂŚ ró¿ne osoby… - zamilkÂła na chwilĂŞ - Ty na razie znajdujesz siĂŞ w dobrych rĂŞkach. Ciesz siĂŞ z tego. Gdyby ten mĂŞÂżczyzna zabraÂł ciĂŞ do doroÂżki, twĂłj los malowaÂłby siĂŞ mniej wesoÂło… Nawet nieÂświadomie mogÂłabyÂś siĂŞ przyczyniĂŚ do zagÂłady tego, co kochasz. My staramy siĂŞ zapobiec tragedii, a oni wrĂŞcz przeciwnie. ChcÂą aby nastÂąpiÂła jak najszybciej. Ty moÂżesz pomĂłc w osiÂągniĂŞciu celu obu stronom. Dlatego tak bardzo zaleÂży nam, abyÂś nie wpadÂła w rĂŞce tych kreatur… W tej chwili nie mogĂŞ ci niczego wiĂŞcej powiedzieĂŚ, ale             w swoim czasie wszystkiego siĂŞ dowiesz.
Zanim Emerald zd¹¿yÂła zasypaĂŚ EsmeraldĂŞ milionem pytaĂą, ta wstaÂła  i odprowadziÂła jÂą do wyjÂścia, przez ktĂłre wypchnĂŞÂła dziewczynĂŞ z mieszkania.
- NastĂŞpnym razem dokoĂączymy rozmowĂŞ - uprzedziÂła jÂą. - ZnajdĂŞ ciĂŞ, gdy nadejdzie Ten czas. - usÂłyszaÂła jeszcze Emerald, ktĂłra powrĂłciÂła do normalnego juÂż Âświata, zanim zatrzasnĂŞÂły siĂŞ za niÂą drzwi.
Bardzo dobrze, Esmeraldo, pochwaliÂł jÂą GÂłos.
Kobieta odetchnĂŞÂła z ulgÂą, caÂłe napiĂŞcie z ostatnich dni w koĂącu ja opuÂściÂło. Wyczerpana osunĂŞÂła siĂŞ na podÂłogĂŞ, nie majÂąc juÂż siÂły na nic wiĂŞcej.
***
ObudziÂły JÂą kroki. Lecz tym razem lĂŞk nie sparaliÂżowaÂł Jej serca. UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ drapieÂżnie. To wszystko nie jest juÂż waÂżne. Dziewczyna naleÂży do Niej. I ten gÂłupiec w Âżaden sposĂłb tego nie zmieni. WygraÂła tĂŞ rundĂŞ.
OczywiÂście nie spodziewaÂła siĂŞ, Âże On tak szybko siĂŞ podda po odniesieniu poraÂżki            w pierwszej prĂłbie pozyskania Wieszczki. WiedziaÂła, Âże walka pomiĂŞdzy nimi dopiero siĂŞ rozpoczĂŞÂła. Esmeralda i Emerald byÂły w niej tylko pionkami. Emerald owszem, byÂła bardzo waÂżna, ale nie niezbĂŞdna i niezastÂąpiona. Tak naprawdĂŞ to od Niej i od Niego zaleÂżaÂły losy ÂŚwiata, a ci ktĂłrzy im pomagali mieli tylko bierny wpÂływ na ciÂąg wydarzeĂą.
RozeÂśmiaÂła siĂŞ na tyle, na ile pozwoliÂły Jej stare pÂłuca i kulejÂąc, wyszÂła naprzeciw swojemu Bratu.