Cóż, osobiście przebywam w towarzystwie samych "normalnych" ludzi. Nauczyłam się jednego, a mianowicie doceniać tych, którzy akceptują to, kim jestem i olewać tych, którzy czynią mi wyrzuty. Niejednokrotnie zdarzały się (nadal zresztą zdarzają) incydenty z wołaniem za mną "Ave szatan", "Emosie" etc. etc. i wytykanie mi żałoby, braku szacunku do samej siebie czy nadmierne wyróżnianie się z tłumu. Moim zdaniem kluczem do odnalezienia się w tym wszystkim jest skupienie uwagi na duszach, które cenią w nas to, co w nas najlepsze, a nie oceniają czynniki zewnętrzne.

Ja nie mam większego problemu z otaczającymi mnie ludźmi, gdyż jestem otwarta i nikt nie zwraca większej uwagi na moją odmienność. Inni akceptują mnie, ponieważ ja akceptuję ich, bez względu na wszystko. Czasami zdarzają się przypadki, kiedy ktoś mnie "hejtuje" ze standardowych powodów: stereotypy, kreowanie swojej wiedzy na nasz temat z tak "inteligentnych" programów, jak "rozmowy w toku". Jenak ze wszystkiego można wybrnąć. Nie mam większego problemu z tym, aby zaufać takiej osobie i pozwolić jej poznać mnie naprawdę, a nie na podstawie idiotycznych informacji. Często wystarczy się przełamać i porozmawiać z kimś takich a wszystko się wyjaśnia i prowadzi na właściwą ścieżkę. Jednak osoby zaparte w swej stereotypowej świadomości trzeba zwyczajnie zostawić w ich świecie własnych przekonań.

Ostatnio edytowany przez Anna (2013-05-22 21:53:19)

Subtelna, może "normalni" = nie-goci?

Nie mam problemu z nawiązywaniem relacji, czy inicjowaniem kontaktu, niezależnie od okoliczności, poznaję maaasę ludzi co chwilę. Niestety mam trudny charakter, jestem narcystyczny, egocentryczny i mam tysiąc pięćset sto dziewięćset innych wad, ale znaleźli się ludzie, którzy uznali, że w gruncie rzeczy dam się lubić, więc nie narzekam. Przyjaciół mam niewielu, ale za to dobrych. Resztę mam totalnie gdzieś

Zwykle jestem miła dla innych ludzi i łatwo nawiązać mi z nimi relacje.
Jednak denerwują mnie ludzie, którzy tak jak było powiedziane wcześniej, nie mają własnego zdania. Miałam kilka takich sytuacji, że zakolegowałam się z kimś i dobrze nam się rozmawiało i nie było zgrzytów, ani możliwości żeby coś poszło nie tak. Ale nagle znajdowała się " przyjaciel", który stwierdził, że jestem a-fe nie znając mnie wcale i tak zagrał na uczucia kolegom/ koleżankom,  że odsuwali się ode mnie i nagle byłam dla nich niewidoczna, albo gorsza i niżej postawiona. Na początku trochę mnie to dotykało, że jak tak można, ale dałam sobie z tym spokój.