Hehe, kiedy ja byłem w Waszym wieku, to też zastanawiałem się, co kto powiei itp. Generalnie moi rodzice nie mieli wiele do powiedzenia, bo jak chciałem zrobić sobie kolczyk, czy dziarę, to po prostu robiłem i tyle. Potem musieli z tym żyć. Faktycznie, nosiłem masę żelastwa w uszach i innych częściach ciała, włosy miałem w kolorze dna piekieł, na szyi też mi coś dzwoniło, egipskie symbole politeistyczne albo jakieś inne... W liceum nigdy nie miałem kłopotu z ludźmi, chociaż byłem jedynym 'mroczniakiem' w klasie. Ja chodziłem do takiej szkoły, gdzie wszyscy raczej trzymali się razem (zapewne to kwestia stolicy), tak więc na przerwach za budynkiem paliliśmy papierosy z dresiarstwem, metalami i nawet skinheadami - subkultura subkulturą, ale jak ktoś był 'w porządku', to zawiązywały się przyjaźnie i nie było ważne jak ktoś wygląda...
Prawda jest taka, że później czas, ogólnie przyjęte normy społeczne itp weryfikują nieco nasze upodobonia. Tatuaże mam w miejscach, gdzie ich nie widać, ludzie często na rozmowach kwalifikacyjnych patrzyli ma na podziurkowane ucho (nie mogłem nosić kolczyków w pracy) i tak dalej. No cóż, grunt, że kiedy wychodzisz poza miejsce pracy, zaczynasz swoje prywatne życie, wkładasz glany, odsłaniasz dziary, zakładasz kolczyki, w samochodzie wrzucasz płytkę MotorHead i zapierdzielasz na konwent fantasy robić pokazy szermierki

Też mi się podoba opis fromabove

Właśnie sam sobie polewam

Eee, to po prostu brak towarzystwa xD Tyle kilosów dziś samochodem zrobiłem, że mi sie należało!

Darc Duven napisał:

Zwłaszcza matka mówiła, że do czarnych musiałbym być opalony, bo nie wyglądałoby to ładnie wizualnie.

Moja to samo, a ja lubię przecież bladą cerę i przeciwieństwo - czarne włosy
Ja spróbuję moją namówić na całe czarne farbą

Ja lubię moje włosy takie jakie są.

A ja mam ten komfort, że o ubrania się rodzinka nie czepia bo ... w 99% ich szafa jak moja składa się ze wszystkich odcieni czerni
O ozdoby też się nie czepiają bo jestem chorobliwie wybredna i staram się wybierać wszelkie dodatki, które posiadają szyk oraz smak, więc im to nie przeszkadza

Moja matka zawsze mówiła, że długie spódnice, tak samo jak krótkie są dla mnie za poważne, gorsety tak samo. Czerń dla niej jest za smutna, gotycki makijaż zbyt wyzywający. Ale i tak postawiłam na swoim. Powiedziałam, że mam swój styl, staram się wyrażać siebie mimo, że ciężko znoszę krytykę z którą muszę się borykać. W sumie pomógł mi też mój psycholog. Wszystko mu (czy raczej jej) opowiedziałam, a ona porozmawiała z moją matką (w sumie to nie spytała mnie o zgodę), wszystko dokładnie wyjaśniła i to pomogło. Teraz stara się mnie wspierać mimo, że nadal często sprzeciwia się mocnemu podkreślaniu mojej subkultury.