Mishia napisał:

Wzięło mnie na jakże głęboką refleksję

Czas więc na refleksję.
Cóż, nie można się urodzić gotem, czy też innym tworem. Na subkulturę natrafia się raczej w ciągu swego życia, można jakąś przyjąć gdy własny intelekt zgadza się z zastanym wzorcem proponowanym przez subkulturę, bądź brak intelektu czy rozumu kieruje również w subkultury w których nie są takowe potrzebne i brak mózgu przestaje doskwierać w towarzystwie tego organu pozbawionego. Czasem trzeba sprawdzić samemu co pasuje.
Ja gotem się nie urodziłem, raczej się nim stawałem, i ciągle się staję, bo zawsze można odkryć coś nowego, np. nowy zespół, kupić jakiś sprzęt itd. Twierdzę, iż  gdybym na jakimś etapie tego klimatu nie poznał, byłbym jak sądzę uboższym o ciekawy styl życia, szarym obywatelem. I to spełniając wszystkie stereotypowe cechy przypisywane gotom - jestem melancholikiem, romantykiem, a nawet leczę depresję, " zawsze byłem inny" ( niekoniecznie przewrotny i niewinny ) czyli powinienem być "prawdziwym gotem". A jednak bez trafienia na ten klimat w biegu życia, spełniałbym te kryteria gotem nie będąc. A, no i lubiłem zawsze czarny kolor, zanim dosięgnął mnie gotyk też tak było. Cholera, urodziłem się gotem
Niekoniecznie, mieszkałem kiedyś w strefie słuchaczy disco polo, wielu miało jakąś kasetę z tą muzyką, nawet ja coś miałem z tego dawno temu jak dinozaury jeszcze żyły. Nie czułem jednak tego, więc ta próba bycia jak inni mi nie wyszła. I tak nie mogłem być jak reszta tych spod kasztana (miejsce spotkań towarzystwa w poprzednim miejscu zamieszkania) . Nie rozumiałem nigdy tego towarzystwa, nie trawiłem ich zawężonego do absolutnego zera kręgu zainteresowań. Nie lubiłem być kserokopią czegoś innego, lub czegoś z czym wewnętrznie się nie zgadzałem. Nie potrafiłem być jak oni, ograniczyć swą przestrzeń do cienia tego drzewa. Zawsze wolałem pola, zapach dzikich traw, tajemniczość najrzadziej uczęszczanych leśnych dróg... Na szczęście wśród całego bałaganu jaki człowiek ma do wyboru znalazłem to, czym jestem teraz, co jest częścią mnie i pasuje w moje gusta i  potrafi je wyrazić.  Szukałem, aż znalazłem.
Gotyk to coś głębszego niż sama muzyka, To treść duszy, to coś co ją po części tylko uzewnętrznia przez ubiór, można określić go jako sposób na życie, jego styl , który mi odpowiada i odpowiadać będzie ad secula seculorum.

Myślę, że trzeba mieć to od urodzenia

Polać fromabove.

Natomiast jako wyznacznik subkultury zdecydowanie uważam muzykę, której osobnik słucha. (czyli nie metal symfoniczny, a na pewno nie wyłącznie) Dla mnie ważny jest również wygląd, ale tu już jest kwestia względna- nie każdy chce się wyróżniać, nie każdy ma taką możliwość. Zrozumiałe. Ponadto mnie z gotami kojarzy się skłonność do refleksji, romantyzm, nihilizm, melancholia, oczytanie itp., ale ryzykownie byłoby zakładać, że każdy got taki musi być. W końcu goci to indywidualiści, pozbawieni konkretnej ideologii- jeden może być anarchistą, a inny nazistą. Także- przede wszystkim muzyka. Reszta jest kwestią indywidualną i dobrze, bo dzięki temu jest ciekawiej.

Ostatnio edytowany przez Narcissa (2012-08-29 13:16:23)

Pewnie nie Ciebie pierwszego a poza tym 'z nami się nie napijesz?!' xD

Ja w ogóle nie rozumiem takich rozkmin. Niby skąd miałoby się wziąć to 'gotyckie coś' z którym mielibyśmy się rodzić? No bo chyba geny takiego paskudztwa nie przenoszą;)
I nie wierzę, żeby większość użytkowników forum była, że tak to ujmę, od zawsze gotami. Co do charakteru to akurat subkultura gotycka moim zdaniem nie jest tak prosta do określenia. Bo niby jaki charatker powinien mieć przykładny got? Czego powinien słuchać, jak się zachowywać?

Ja tak naprawdę nigdy do końca za gotkę się nie uważałam, chociaż w jakiś sposób czułam się związana, a nigdy nie byłam melancholijna, a tym bardziej romantyczna (buahahahaha) i przeważnie starałam się odrzucać emocje i kierować się rozumem
Także, ponawiam moje powyższe pseudorefleksje i zgadzam się z tym, co napisaliście.

A ja gotką nie jestem wcale. Mnie się po prostu podoba muzyka i styl ubierania się.
Jakbym mogła to bym chodziła na zmianę w spodniach w czerwonoczarną kratę i sukniach wiktoriańskich.
Ale nie mogę. Nie mam ani jednego ani drugiego.

Czuję się punkometalem jakkolwiek to dziwnie brzmi

Kiedyś siedzę sobie w parku szkolnym z koleżanką, siedzimy, coś tam szkicujemy, w pewnym momencie ona pyta:
-'Orkov, ty jesteś gotką?
-nie, ja po prostu jestem sobą.
-tak myślałam, ze tak powiesz. Gdyby kiedyś ktoś mnie zapytał, czy Orkov jest gotką, powiedziałabym, ze orkov jest orkovem po prostu'

Inugami, rozwaliłeś wszytko tym 'królem metali';D aczkolwiek ja myślę, ze zależy w jakie środowisko tych metali się wejdzie. Jeśli spotyka się ludzi, którzy siedzą w tym już ładnych parę lat, to zazwyczaj przyjaźnie patrzą na nowe duszyczki wchodzące w ten świat. Z kolei te 'nowe duszyczki' częściej mają w sobie coś takiego nieprzyjemnego- 'mam wyższe glany, to jestem bardziej true'. Sama zaobserwowałam obydwa przypadki w swoim środowisku.