Wiara i Pismo Św.

Nie chcę urazić tutaj nikogo kto jest wierzący, lecz ja nie wierzę już od jakiegoś czasu w Boga.
Od małego wpajano mi wiarę chrześcijańską, lecz prawda jest taka, iż nigdy nie byłem w stanie tak na prawdę i szczerze w niego uwierzyć. Chodziłem do kościoła, wziąłem udział w bierzmowaniu, a wcześniej przyjąłem chrzest. Był tylko może jeden moment jak na prawdę czułem obecność czegoś boskiego, podczas sakramentu bierzmowania. Potem, jakoś to zanikło.
W sumie zgadza się, że religia uczy pozytywnych zasad moralnych, lecz jestem zdania, że nie muszę być wierzącym, by być dobrym człowiekiem dla innych.

Shoumetsu napisał:

Myślę jednak że każdy powinien wpierw dowiedzieć się co to znaczy 'otrzeć się o śmierć', tylko wtedy można poważnie zacząć się jej bać.

Ja otarłem się o śmierć kiedy facet jadący fiatem 126p stracił panowanie nad  swoim autem i uderzył mnie z tyłu, kiedy ja szedłem lewą stroną szosy do domu, straciłem przytomność, wylądowałem w szpitalu, potem rehabilitacja, i dziękuję w modlitwach Bogu za to że, żyje ale nadal tęsknię za moim drugim domem, najwidoczniej Bóg twierdzi, że to jeszcze nie moja godzina

Jak byłam w szóstej klasie w szpitalu po operacji na nerkę do szpitala przyszła moja babcia i stwierdziła, że się za mnie modliła. A później przyszedł pijany ojciec i powiedział to samo...
Dziękować bogu za to, że miałam opłaconą (i to poważną sumą) operację i lekarzy?
Nie potrafię. Operacja co prawda się udała, ale uważam, że to bardziej zdolności lekarzy niż cud na sali.

Sam fakt otarcia się o śmierć kilkukrotnie uodpornia na jej istotę. Dosłownie mogę powiedzieć, że znam ją z widzenia i bardziej zmieniła mnie historia tych ludzi, którzy umarli a byli w moim otoczeniu, niż to, że już ich ze mną nie ma.

Zdążyłam się też przekonać, że podczas wypadków nie ma się czasu na strach, albo się racjonalnie ocenia sytuacje, a jak nie to nie jest się w stanie podejmować decyzji a czasu na zastanawianie się nie ma w nadmiarze. Chodzi mi o to, że jak widzę jadący we mnie samochód, to nie myślę o tym, bóg jest czy go nie ma tylko spierdalam z chodnika na trawnik.

Lonely.Day - Napisałaś: Byłam martwa.
Nic przyjemnego...
W sensie duchowym? Fizycznym??? o.O

ej... men...
to nie sztuka pieknie umrzeć... Był kiedyś taki film, jeden z moich najukochańszych z claire daines i billym cudrupem pt. 'Stage beauty'. Polecam, fajne podejscie do kwestii smierci w teatrze szekspirowskim...

Jestem katoliczką, jednak drażnią mnie poglądy kościoła i księży. Stąd mój antyklerykalizm. Oczywiście, są bardzo mądrzy i cudowni księża, z którymi bardzo lubię kłócić się na tematy religijne (ot małe hobby), ale niestety to gatunek prawie wymarły.

Innym aspektem jest fakt, że wiele osób myli "wiarę" z "fanatyzmem", a to powinno się już ... może nie leczyć, ale z tym walczyć.

Mam podobne podejście. A co do innych religii ktoś mi kiedyś powiedział "każda religia jest dobra, jeśli każe czynić dobro" i tego się właśnie trzymam, żadnych bzdur o tym, że każdy kto nie wierzy w Boga chrześcijańskiego będzie potępiony itp.

Sasha, częściowo się zgodzę. Gdy jest msza (chodzi mi konkretnie o kazanie) to cały ten spokój, który znajduję pryska, szczególnie, że prawie zawsze ksiądz gada wtedy jakieś bzdury, już nie wspominając o zachowaniu niektórych ludzi podczas modlitwy... aż się niedobrze robi. Ja zaś jakiś czas temu z własnej inicjatywy zrobiłam sobie małą "pielgrzymkę" biegiem na cmentarz i do pobliskiego kościoła. Było trochę ciężko, bo taszczyłam ze sobą znicze, na grób ciotki. Dodatkowo wybrałam zły dzień, bo kiedy wracałam zaczęło lać. Jednak dobrze mi to zrobiło. A żebyście widzieli miny tych ludzi, kiedy w sobotę, cała spocona i potargana wpadłam do kościoła... nie byłam pewna czy mnie poznali, ale to było bezcenne.