Na razie na poczÂątek dwa moje ulubione...
Mam nadziejĂŞ, Âże siĂŞ spodobajÂą

"Porcelanowa dziewczynka"

Kruk usiadÂł na jej bladym ramieniu
otulony szkarÂłatnym welonem krwi.
Jej dÂłoĂą o skĂłrze wyblakÂłej i martwej
GÂłaskaÂła kruka, lecz on z niej drwiÂł.

Jej dÂłoĂą bez czucia, porcelanowa
Jej sztucznych wÂłosĂłw miedziany blask
To kruche ciaÂło w ciernistym mroku,
ÂŻaden go juÂż nie oÂświetli brzask.

Sznur jest zerwany, usta wyblakÂłe
BezwÂładna bez lalkarza rÂąk
Puste sÂą oczy, pusta dziewczynka
Upad³a na ziemiê jak ró¿y p¹k.

A teraz popÂłacz sobie maleĂąka
ZapÂłacz tÂą kruchÂą, szklanÂą ÂłzÂą
Dowiesz siĂŞ wtedy maÂła dziewczynko,
ÂŻe gorsze sprawy ponad ÂśmierĂŚ sÂą.


"On"

ÂŚmierĂŚ w jego oczach dawno wypaliÂła
OgieĂą i Âżar na dnie mroku serca.
PoszedÂł przed siebie aby JÂą powitaĂŚ
Spirala psychozy juÂż siĂŞ w nim nakrĂŞca.

ZakÂątki umysÂłu przyĂŚmione wizjami,
KtĂłre zatruÂły mu serce, duszĂŞ rozerwaÂły.
A teraz pustymi dniami oraz nienawiÂściÂą
ZnĂłw splata sznury, ktĂłre siĂŞ zerwaÂły.

To co zostawiÂł – bĂŞdzie zapomniane
To co ocaliÂł – Ty juÂż dziÂś zniszczyÂłaÂś
To co on stworzyÂł – dawno siĂŞ rozpadÂło
To co ukochaÂł – Ty wczoraj zabiÂłaÂś.

SpaliÂł ci serce i zagÂłuszyÂł myÂśli
RozerwaÂł duszĂŞ, aby znĂłw bolaÂła
Chcia³ Ciê na w³asnoœÌ, ale siê wyrwa³aœ
A jego dusza takÂże siĂŞ zÂłamaÂła.

I nie myÂśl moÂże, Âże on tu powrĂłci
Bo skoro odszedÂł, to chciaÂł byĂŚ gdzie indziej
Tam gdzie on poszedÂł bĂŞdzie ÂśmierĂŚ i klĂŞska
I od dziÂś „tam” bĂŞdzie znaczyĂŚ „nigdzie”.

To Twoja wina? – wiedz, Âże tak byĂŚ moÂże
Ale juÂż nikt nie obudzi zmarÂłych
A co do niego, przecieÂż w Twoim Âżyciu
Nie ma dlaĂą szans choĂŚby bardzo marnych.

No, to na razie tyle. Mam wiĂŞcej, ale poczekam na opinie o tych.