Podobnie jak Dr. Hackenbush- kocham spacery w lasie. Mój idealny to letnia noc- uwielbiam iœÌ przed siebie po ciemku, wœród drzew, czuj¹c na twarzy pozosta³oœci ciep³a letniego dnia... Najlepiej kiedy jest mg³a. Id¹c podziwiam piêkno przyrody, które inspiruje mnie do narysowania czegoœ magicznego. Poznajê tak¿e sam¹ siebie, bo nie czujê ciê¿aru œwiata, ci¹g³ych staraù, by byÌ lepszym i nieustannej gonitwy, walki o marzenia. Po prostu jestem tym, kim siê czujê i nigdzie siê nie spieszê.

Spacer to po prostu przechadzka, po parku, ulicÂą, nad miejski staw. W lesie mogĂŞ tylko wĂŞdrowaĂŚ, szukajÂąc, odnajdujÂąc, las jest symbolicznym poczÂątkiem wszystkiego i zarazem koĂącem. WĂŞdrujĂŞ przez gĂŞsty las i wĂŞdrowaĂŚ nim bĂŞdĂŞ aÂż po kres mych dni, las uosabia odwiecznÂą walkĂŞ o byt, a kaÂżda w nim wizyta jest kontynuacjÂą. Las zmienia siĂŞ z porami roku, z biegiem lat, moja zaÂś wĂŞdrĂłwka wÂśrĂłd drzew trwa.
Na zmiany nie mam wpÂływu, jednak las jest piĂŞkny o kaÂżdej porze roku.

Jeœli chodzi o ludzi nie ma idea³ów, wymarzone partnerki po prostu nie istniej¹. Wymyœlamy je, by ich obraz w starciu z rzeczywistoœci¹ rozpad³ siê na miliony ostrych jak brzytwy kawa³ków, rani¹c boleœnie.
ÂŻycie nie ma sensu, tylko my moÂżemy mu ten sens nadaĂŚ, znajdujmy jednak sens w sobie, nie w drugim czÂłowieku, tak jest bezpieczniej.
Ale to tylko moje zdanie

Ten wpis niewiele wniesie, wiĂŞc jeÂśli macie natchnienie, to szukajcie powoÂłania gdzieÂś indziej. To raczej tylko coÂś czym chciaÂłbym siĂŞ podzieliĂŚ.
ByÂłem na cudownym spacerze.
Zupe³nym przypadkiem us³ysza³em dŸwiêki lutni, ow³adnê³o mn¹ nieodgadnione pragnienie spaceru po lesie. Nie wiem sk¹d przysz³o, ani dlaczego, ale wydawa³o siê s³uszne. Szybko zgra³em jak¹œ ³agodn¹ muzykê instrumentaln¹ na telefon i ze s³uchawkami w uszach wyszed³em na zewn¹trz.
Dopiero wtedy dowiedzia³em siê, ¿e si¹pi deszcz, nie przeszkadza³o mi to, to mi³e. Co wiêcej, w powietrzu wci¹¿ unosi³a siê subtelna mg³a. Dotar³em na skraj lasu, to by³o na wzgórzu, sk¹d widaÌ by³o ju¿ pal¹ce siê œwiat³a miasta. Nasz³a mnie myœl, doœÌ niepodobna do mnie, ¿e to z tej mg³y siê wywodzê. Powietrze pachnia³o wilgoci¹.
Wszed³em na swoj¹ ulubion¹ œcie¿kê, ona na pocz¹tku idzie wzd³u¿ brukowanej ulicy. Ga³êzie drzew tworz¹ nad ni¹ taki wielki baldachim. Jak korytarz w pa³acu. Przez mg³ê mia³o siê takie wra¿enie, ¿e prowadzi on w nieskoùczonoœÌ. Widzia³em zarysy jakiejœ ciemnej postaci przede mn¹, ale nie mog³em jej dogoniÌ, po chwili zreszt¹ i tak skrêci³em w prawo miêdzy gêstsze drzewa. Musia³em pójœÌ tamtêdy, ¿eby spotkaÌ swojego Starego Przyjaciela. Tak nazywam pewne szczególne drzewo. Stoi w pewnej odleg³oœci od reszty roœlin. Nie jest zielone jak inne drzewa, jest usch³e, a korê ma czarn¹. Jest tam od zawsze, stoj¹c tam i patrz¹c na nie, w lekkim deszczu i w mgle przypomnia³o mi siê jak kiedyœ chcia³em sobie pod nim podci¹Ì gard³o. Zacz¹³em siê zastanawiaÌ jak wiele osób ju¿ to zrobi³o w tym miejscu. Wyobrazi³em sobie dziesi¹tki postaci. Pomyœla³em, ¿e jest tam tak piêknie, ¿e im zazdroszczê. Jeœli po œmierci przyj¹³bym rolê obserwatora, to chcia³bym umrzeÌ w tym miejscu. Nagle poczu³em siê zupe³nie jak nie ja. Nagle zapragn¹³em zobaczyÌ wszystko co jest dooko³a mnie, jakbym u¿ywa³ oczu po raz pierwszy. Wdycha³em wilgotne powietrze, jakbym nie robi³ tego od lat. Moje palce chcia³y poczuÌ kszta³t kory na drzewach. Poszed³em dalej czuj¹c euforiê. Przesz³a mi przez g³owê taka myœl jakbym wype³nia³ jakiœ boski plan, jakbym znalaz³ siê w odpowiednim miejscu, w odpowiednim czasie. Jakby to by³o dok³adnie to co mia³em robiÌ w tym momencie. Jednak nie czu³em siê do koùca sob¹. By³o mi dziwnie lekko. A las wygl¹da³ niesamowicie, w mgle i tym ³agodnym œwietle zdawa³ siê byÌ miejscem nierealnym i wyjêtym z czasu. Wyj¹³em z uszu s³uchawki, ¿eby wczuÌ siê w ciszê. W pewnym momencie kiedy podszed³em pod pochylone ku ziemi drzewo mia³em wra¿enie, ¿e muszê tu na kogoœ poczekaÌ, nie wiedzia³em sk¹d mi siê to wziê³o i zdawa³em sobie sprawê, ¿e to idiotyczne, ale jednak wydawa³o siê w³aœciwe. Opar³em siê plecami o pieù i wpatrywa³em w pocz¹tek œcie¿ki, który gin¹³ w mgle i zapadaj¹cym zmroku. By³em naprawdê przekonany, ¿e lada chwila ktoœ wyjdzie zza tej zas³ony. Las jakby pogr¹¿y³ siê ze mn¹ w tym oczekiwaniu i cisza zgêstnia³a. Spêdzi³em tam ponad pó³ godziny i nikt nie przyszed³. Nie czu³em zaskoczenia, nie oczekiwa³em niczego. Jednak tak jak wczeœniej czu³em euforiê, bo robi³em co powinienem, tak w tym momencie poczu³em, ¿e ktoœ inny nie poszed³ za przeczuciem i nie zrobi³ tego co sam powinien. Czu³em rozczarowanie i w drodze powrotnej wszystkie emocje siê rozwia³y.