Szczerze mówiąc niespecjalnie ze śmiercią się zetknęłam. Kiedy miałam około 4-5 lat zmarł mi dziadek. Od tego czasu byłam na pogrzebie raz, w dodatku nie była to bliska mi osoba. Bywały sytuacje, że ktoś skoczył pod pociąg, którym jechałam (kilka godzin postoju bo policja musi czekać aż lekarz stwierdzi zgon. mniejsza o to, ze człowiek w kawałkach, ale potrzebny jest lekarz, żeby stwierdzić że nie zyje. bo to Polska właśnie.) ale nigdy nie było tak by dotyczyło to kogoś mi bliskiego, z kim byłabym jakoś szczególnie związana emocjonalnie.
Śmierć traktuję jak coś normalnego, naturalnego. Stan taki jak życie. Albo żyjesz albo nie. Tyle.
Śmierć wyobrażam sobie po prostu jako niebyt. Jako odcięcie od ciała, tak jak obcina się włosy. Po prostu przestaje się czuć. Pozostają jedna kwestia co do której nie mam pewności. Czy po śmierci pozostaje świadomość i zdolność myślenia czy nie. Wszelkie zasady logiki, anatomii i całej reszty sugerują że nie, że jak można myśleć skoro mózg umiera. Problem w tym, że nie potrafię sobie wyobrazić braku myślenia czy świadomości. Nie pojmuję tego jak można myśleć o niczym, albo nie myśleć. Nie czuć, owszem, ale nie myśleć? Dziwię się też gdy słyszę jak ktoś mówi, że się "zawiesił" i o niczym nie myślał. Sama nigdy tak nie mam. Potrafię myśleć o dwóch rzeczach na raz, ba w polotach nawet o trzech, ale o niczym?! Być może śmierć przypomina takie "zawieszenie się". Nie pojmuję ani jednego ani drugiego, więc trochę to ze sobą łączę.

Oczywiście nie mówię, że tak jest. Ja nie wiem, ja niewinna, ja tu tylko tlen na dwutlenek węgla przetwarzam. To tylko moje wyobrażenia

Ciekawie się to czyta. Właściwie zachęciłeś mnie do przeczytania "Rozmów ze śmiercią". W wolnej chwili chyba po nie sięgnę. Szczerze mówiąc wszystko to traktuję z dystansem, jako ciekawostkę. Większość tego typu treści traktuję w taki sposób. Nie mówię, ze to bzdura, fantazja autora i że ktoś sobie coś ubzduram, ale też nie wierzę we wszystko tak zupełnie. To dość skomplikowane.

Przedstawione tu treści bardzo dobrze uzupełniają się z tym, czego nauczono mnie na wykładach z filozofii. Nie zawsze filozofię rozumiem, ale lubię ją. Sporo uwagi poświęcaliśmy istocie istnienia. Tego czy istnienie równa się z byciem materialnym, czy ta 'materialność' to po prostu jedna z 'opcjonalnych' cech czegoś co istnieje. Czy żeby coś istniało musi być materialne i tak dalej. Przedstawiona tu koncepcja Aniołów bardzo pasuje do tego, o czym mówił wykładowca dyskutując na temat bytu samego w sobie. Skoro przez lata filozofowie o tym mówią, skoro ludzie studiują wiedzę na ten temat długimi latami, być może coś w tym jest.

Kiedy zaczęłam czytać Kosiarz przypominał mi trochę handlarzy śmierci z książki C. Moore'a "Brudna Robota". Oczywiście po wyłączeniu udziału naczyń duchowych oraz faktu, że ludzie mieliby otrzymywać duszę na dowolnym etapie życia itd. Z resztą "Brudna Robota" to ot taka opowiastka na odstresowanie, ale tam handlarze śmierci również "nie byli odpowiedzialni za dochodzenie ani przychodzenie". Dusza sama wybierała sobie ciało, sama wybierała sobie naczynie duchowe, sama decydowała o sobie, oni tylko temu towarzyszyli i pomagali.

Wracając do podanych przez Ciebie informacji, jest coś co mi trochę nie pasuje i trochę się nie zgadza a jednocześnie niepokoi. Chodzi o zmarłych bliskich, którzy mieliby jakoby czekać na duszę przy łożu śmierci i cieszyć się z jej przyjścia. Patrząc z perspektywy całości tekstu śmierć nie jest niczym złym dla duszy, więc to właściwie uzasadnione że bliscy mieliby cieszyć się z przejścia duszy w kolejny etap (jeśli można tak to nazwać), ale sam fakt, że dusze zmarłych bliskich miałyby cieszyć się z czyjejś śmierci jest niepokojący. Creepy (aż się muszę posiłkować angielskim, bo w polskim mi słów brakuje na opisanie moich odczuć w związku z tym). Tak czy inaczej nie do końca rozumiem w jaki sposób dusze bliskich mają czekać na kogoś. Czy dusze te nie powinny być w tym czasie 'zajęte' dalszym doskonaleniem siebie, przebywaniem w nowym ciele etc. Co też ma oznaczać "dusze bliskich"? Chodzi o bliskich z danego życia, które człowiek kończy, a którzy odeszli czy z wszystkich żyć w ogóle? W takim razie dusza po śmierci zanim nadal będzie doskonalić siebie musi poczekać na śmierć wszystkich bliskich z którymi była związana za życia? Poza tym skąd się biorą dusze? Skoro dusza, która wędruje z ciała do ciała, z życia do życia, z etapu na etap i doskonali się, może ostatecznie podjąć decyzję o tym czy chce dalej inkarnować czy nie, to w pewien sposób powinien powstawać 'deficyt dusz'. W końcu część z nich ostatecznie chyba decyduje się na to, by przestać inkarnować. Skądś  więc powinny się brać nowe dusze, czyż nie? Są odpowiedzi na to?

Silminyel napisał:

dusze zmarłych bliskich miałyby cieszyć się z czyjejś śmierci jest niepokojący

W wielu tak zwanych „relacjach z życia po życiu” mówi się o tym, że dusza wędruje tunelem, na końcu którego czekają na nią krewni (rodzina dusz). Czy tak faktycznie jest?

(...) Krewni, którzy wcześniej opuścili ziemski poziom są pomocni i dają swojemu bliskiemu energetyczne wsparcie. Są dla niego "znajomi" i przyciągają go ku sobie. Coś takiego pomaga duszy uświadomić sobie swój nowy stan, zwłaszcza  w przypadku śmierci powodującej szok, będącej skutkiem wypadku, czy wojny. Dusza dostrzega swoje opuszczone ciało i bliskich zgromadzonych wokół niego, widzi ich łzy, smutek i próbuje ich pocieszyć. Stwierdza jednak, że nie mogą jej usłyszeć ani zobaczyć. Pocieszają ją również anioł stróż i anioł przemiany, ponieważ taka jest ich uzdrawiająca aktywność. Gdy dusza uwolni się już od tego, co ziemskie, przechodzi przez bramę - tunel światła - do zupełnie innej sfery. Nie chodzi tu tylko o symboliczny wymiar, niektórzy z waszych psychologów próbują interpretować takie relacje jako sygnały podświadomości. Tunel światła naprawdę istnieje. Traktuj to, jak swego rodzaju bramę wymiarów, przejście z jednego świata do innego. W zależności od poziomu świadomości duszy może ona jeszcze przez jakiś czas pozostać związana z ziemskimi sprawami i obserwować wydarzenia. Później przychodzi uspokojenie, czas na regenerację, tak, aby dusza mogła osiągnąć spokój. Zawsze nastaje taki moment, w którym dusza widzi światło. Jest to dla was jakby punkt orientacyjny, niczym latarnia dla statków. Dusza wie, gdzie chce dojść i zmierza do celu. Wcześniej jednak musi spełnić kilka zasad i tutaj znowu do głosu dochodzi jej dojrzałość, decydująca o tym, czy czuje się z czymś związana, czy też prosi o to, by prowadzić ją dalej.

Silminyel napisał:

nie do końca rozumiem w jaki sposób dusze bliskich mają czekać na kogoś / Co też ma oznaczać "dusze bliskich"?

Po tym jak oddzielę duszę od ciała, przekazuję ją pod opiekę anioła stróża. Jako dusze nie jesteście jednak samotni. Krewni, którzy przebywają już w eterycznym świecie, są również obecni. To pomaga w duchowej otwartości, daje poczucie bliskości. Dusza widzi ich jako światło, ku któremu się kieruje. Przechodzi przez tak zwany tunel światła i jest prowadzona ku niemu.

(...)W tym czasie dusza może od czasu do czasu (bo nie jest wciąż zajęta pracą i konfrontowaniem przeszłości) zaglądać na inne poziomy bytu, w inne wymiary i poziomy egzystencji. Może podróżować w towarzystwie anioła stróża do różnych poziomów, aby rozejrzeć się, a potem znów może przyjrzeć się poziomowi ziemskiemu i pocieszyć swoich bliskich. Dusza jest włączona w pewną cudowną strukturę, nie uniknie jednak przepracowania swojego ostatniego życia. Ma możliwość ujrzenia tego, co było dobre, a co złe i w ten sposób czerpie wiedzę potrzebną w nowym życiu.

Chętnie dowiedziałbym się czegoś więcej na temat rodziny dusz. Wiem z własnego doświadczenia w pracy z dziećmi ze zdolnościami jasnowidzenia, że podczas życia towarzyszą nam nie tylko anioły stróże, anioł przemiany, czy różni przewodnicy duchowi, lecz również byli krewni - na przykład zmarły dziadek - których w naszym kręgu kulturowym określamy mianem "przodków"

Jest tak, jak mówisz. Jednak nie posiadasz tylko jednej rodziny dusz. Jest ich wiele, w zależności od tego, na którym poziomie się znajdują i jak często już się inkarnowałeś. Ponadto, liczebność takiej rodziny dusz zależna jest od tego, czy odnajdziesz dusze, ewentualnie, czy wolno ci je znaleźć, bądź czy tego chcesz. Rozumiesz? Załóżmy, że masz za sobą tysiąc żywotów. Wtedy miałbyś tysiąc rodzin w światowym życiu (tzn na Ziemi) i tysiąc rodzin w duchowym świecie. W przypadku wszystkich tych dusz sytuacja zależy od tego, na ile jesteś związany uczuciowo z tą czy inną rodziną, ile możesz się dzięki nim rozwijać., W wielu rodzinach jesteś jak u siebie w domu.

Silminyel napisał:

Skąd się biorą dusze?

uff, ale mi zadałaś pytanie... chwila, poszukam... no dobra, no to piszemy:

Co jest planem mocy tworzenia?

To dość proste. Można to wyrazić jednym zdaniem. Boskość wykroczyła poza siebie, a teraz wraca. Boskość zawierała się sama w sobie. Poprzez to, co nazywacie wielkim wybuchem, boskość zaczęła wykraczać poza siebie.

Skoro jesteśmy już przy kosmicznym wymiarze, chciałbym przejść do następnej kwestii. Wiemy obecnie, że istnieją tak zwane kosmiczne prawa, pierwotne prawa, które działają w całym kosmosie (z gr. kosmos - "przypadek"; przyp autora). Mam tu na myśli prawo przyczyny i skutku, które ujmując obrazowo znaczy, że zbieramy plony tego, co wcześniej zasialiśmy. Czy mógłbyś w kilku słowach opisać te prawa oraz porządek, który leży u podstaw stworzenia?

Zaczynasz od tego, co najtrudniejsze. Spróbuję to ogólnie wyjaśnić. Gdy rozprzestrzeniło się boskie źródło - nazwij to wielkim wybuchem - w pewnym sensie musiały powstać prawa. Nie powstały one tak, jak w parlamencie, na zasadzie ustanowienia, lecz "same z siebie". Stało się to, gdy Bóg się rozprzestrzenił i wypłynęła z niego energia. Ponieważ świat znajduje się poza tym, co boskie, może funkcjonować jedynie w oparciu o prawa ustanowione przez Boga(...)Najważniejsza jest pierwotna zasada boskiej mocy życia. To zasada tarcia, z którego powstaje wibracja, z której powstaje spełnienie.(...)Podsumowując: najważniejsze jest prawo dawania i brania. Prawo boskiego oddechu (wielki wybuch) również ma spore znaczenie, ponieważ wszystko, co znajduje się poza boskością, zawiera się w tym oddechu i czuje go w sobie. Wszyscy ludzie byli w "wydechu" Boga w momencie rozprzestrzeniania się boskości. Teraz wracają do źródła we "wdechu". Tak można obrazowo przedstawić wspomniane prawo.

Rose_porcelain napisał:

nie raz chciałam odebrać sobie życie...

Czy to znaczy, że dobrowolna śmierć, samobójstwo, które przez wielu ludzi osądzane jest jako ucieczka i poddanie się, nie zawsze tym właśnie jest? Istnieją wyjątki?

Dobrowolna śmierć to temat, który można rozpatrywać w różny sposób. Przed chwilą mówiłem o kosmicznym wymiarze. Jeśli pakiet zadań jest zbyt ciężki i człowiek nie może go unieść, kosmiczny punkt widzenia może mu pomóc w tym, by zrezygnować i w przyszłości podzielić ten ciężar na wiele żywotów. Jeśli będziemy nadal się ze sobą kontaktować, nauczę cię jeszcze więcej na ten temat. Teraz należałoby powiedzieć, że poprzez mnie zrozumiesz, iż Bóg, będący źródłem nas wszystkich, nigdy nie jest karzącym Bogiem, bowiem jest spójny i harmonijny w sobie samym. Ten, który przeszedł przez dobrowolną śmierć i któremu pomogłem - a ze względu na pomaganie obecny jestem przy każdej śmierci - nie zostanie "usmażony" i roztopiony w piekle, o ile takie w ogóle istnieje. Takiej osobie nie zostanie odebrany jej ciężar, tylko bardziej rozciągnie się w czasie. I tak, zamiast jednego życia, będą dwa, trzy, a może nawet cztery. To spowoduje, że człowiek ten powróci za Ziemię, bo na Ziemi w grę wchodzi czas. W kosmicznym wymiarze nie gra on żadnej roli. Niezależnie od tego, czy żyjesz dziesięć czy tysiąc razy, to nie czas jest istotny.

Ostatnio edytowany przez DeathBoy (2014-01-04 22:48:19)

Mam to szczęście, że kupiłem książki tradycyjne, choć wszystkie razem drogo mnie wyszły. Ale warto
Na pewno jest do pobrania. Jan van Helsing - Rozmowy ze Śmiercią. Jeszcze nie doczytałem, czy nowe dusze wciąż się tworzą, tego nie wiem.

Edit: Widzę, że jesteś tu świeża, więc nie musisz wiedzieć, że znajomi z forum (oj dawno to było) nazywają mnie Artur, po imieniu.

Ostatnio edytowany przez DeathBoy (2014-01-04 23:22:00)

Silminyel napisał:

Czy ja też powinnam się gdzieś przedstawić tak ogólnie na forum czy coś w ten deseń?

Możesz w dziale "Poznajmy się bliżej", o ile już tego nie zrobiłaś

Silminyel napisał:

chyba ciężko ją dostać, prawda?

Nie, na ceneo.pl wpisałem jeden tytuł, wyskoczyła najtańsza propozycja. Przy okazji kupiłem też inne książki tego autora.
Jedną udało mi się wyhaczyć na tablica.pl za 25zł, resztę musiałem kupić nowe, za około 40zł każda.

Silminyel napisał:

co się kryje pod słowem "wszystkie"?

Od powiedzmy miesiąca, czy dwóch, mam parcie na książki o tej tematyce, skupuję różne, powoli zapełniam półkę, przy czym tracę wszystkie środki...
Pochwalę się, że mam ich już z 10, a jeszcze drugie tyle przyniesie mi listonoszka w najbliższym czasie. Trzy nowe kosztowały mnie 133,20 zł! (3 x 40 + 13)

Silminyel napisał:

interesuje mnie czy zostanie gdzieś poruszone pojęcie czasu

Owszem, jest temu poświęconych kilka zdań, to obszerny temat.

yyy... mam, na stronie 74:
czy dusza może się odrodzić w sposób nielinearny, np ja przed Chrystusem

Tego nie jest w stanie pojąć żaden człowiek, ponieważ ludzie myślą w sposób linearny. Człowiek myśli jakby "pod górę". To znaczy, że czas mierzony na Ziemi to coraz większe liczby. Ludzki mózg nie jest w stanie zrozumieć, jak można inkarnować się wstecz. A istnieje czas kosmiczny. Trudno jest to wyjaśnić - istnieją kręgi czasu, zamknięte kręgi. Zadam ci pytanie: "W którym miejscu zaczyna się krąg?" Aby opisać nieskończoność, można powiedzieć, że Bóg to zamknięta całość, spoczywająca w sobie wibracja. (...) Masz możliwość zadecydować się na odrodzenie setki, czy tysiące lat wstecz. W kosmicznym wymiarze nie jest to niczym niezwykłym, lecz jest czymś nieustannym. (...) Istnieje szansa na narodzenie się w takim czasie (w czasach Jezusa), po to, aby wypełnić jakieś zadanie. Możliwym jest nawet powrót do tych czasów, by zmienić historię, która musi zostać napisana na nowo. Jednak to, o co pytasz, jest pewnym wyższym prawem kosmicznym. Temat ten jest do tego stopnia trudny, że stał się przedmiotem studiów na kosmicznych uniwersytetach, a ludzie w porównaniu z tą wiedzą dopiero uczą się czytać (wybacz mi to porównanie). (...) Wyobrażenie okręgu uzmysławia, że jest to możliwe, ponieważ Ziemia, w sensie metaforycznym, nie jest płaskim kołem, lecz kulą. Dlatego też czas ziemski nie istnieje w kosmicznym wymiarze; kosmos nie odpowiada dwuwymiarowości. Z tego powodu można się inkarnować zarówno w innych krajach, jak i epokach. Zrozumiesz jeszcze w tym życiu, że dla Ziemi korzystne będzie, jeśli inkarnujesz się kilka razy na innych planetach, by tu wykorzystać zdobytą wiedzę (np w dziedzinie techniki). Coś takiego często się zdarza. (...) Jednak nie będą oni mogli powrócić na Ziemię z taką świadomością, jaką mieli na innych odległych planetach. Związane jest to z częstotliwości ich bytów i z poznaniem ich działań. (...) dwuwymiarowy ludzki mózg oszalałby "wypadłby z torów"tego, co jest w stanie pojąć. Sama taka myśl jest dobra, jednak jej wyjaśnienie wykracza poza to, co ludzki umysł jest w stanie przyjąć. Jego struktura i funkcjonowanie jest właśnie takie, ponieważ Ziemia chce zatrzymać materię i utrzymać obecny stan rzeczy. Jednak z kosmicznego punktu widzenia jest to możliwe i tak się zresztą dzieje.

Ponadto pamiętam jak czytałem o tym, że czas powstał na potrzeby Ziemi. To Ziemski sposób patrzenia na świat, ponieważ jest to planeta bólu i cierpienia, planeta próby.

Bardzo ładne określenie, Pani Black_Rose_Lady. Wymiary/warstwy/płaszczyzny są uwarunkowane częstotliwością. Anioły Stróże to duszę inkarnujące się, więc każdy Anioł Stróż miał ciało, co znaczy, że sami możemy nimi być.

Co natomiast się tyczy Aniołów Sprawiedliwości, to są takie byty, które pomagają duszom tuż po inkarnacji. Nie osądzają, lecz działają jak psychoterapeuci i pomagają oceniać nasze życie. Żaden byt nie może ocenić Twojego bytu. Jeśli działasz niepoprawnie to działasz jedynie na własną niekorzyść. Jeśli nie chcesz się zmienić to czasem wyższe byty przychodzą i zachęcają do poprawy. I tak co jakiś czas.

Ostatnio edytowany przez DeathBoy (2014-01-14 19:09:45)

Z przyjemnością. Ja zacząłem od Raymonda Moody'ego - Życie po Życiu, pokrewne i mniej interesujące, ale uzupełniające to M. Morse & P. Perry - Przemienieni przez Światło oraz D. Ash & Hewitt. Dostałem je od mamy Kolejna to Dr Raymond Moody & Paul Perry - Odwiedziny z Zaświatów, niestety jest to książka znajomego, ale i tak właśnie ponownie trzymam ją w rękach. No i oczywiście polecam Jana Van Helsinga, prowadzi badania nad wszystkim, co "ponadludzkie", odkrywa tajemnice, pisze publicznie o tym "jak żyć".