O właśnie. Ja, kiedy byłam mała kochałam horrory, wampiry, wilkołaki, duchy, magię, cmentarze. To trochę przerażało moich rodziców. Imponował mi mój brat, który w liceum słuchał metalu i miał włosy do ramion (nie licząc już zarąbistej brudki), imponowała mi moja kuzynka, która jest taka... wygląda jak Gotka, ale Gotką się jednak nie czuje. W podstawówce ubierałam się cały czas na czarno nie dlatego, że myślałam o gotyku, lecz po prostu uwielbiałam ten kolor i jego mhroczność. Czytałam mnóstwo książek o wampirach, okultyzmie itp.. No, a jak się dorwałam do metalu, glanów i czerwonej szminki to je pokochałam i już się z nimi nie rozstawałam.

Sama nie wiem o.O
Chyba od Sioduxie & The Banshees
Pokochałam zespól i zaciekawiłam się...

Cóż, jak to z początkami bywa... Na początku był chaos, z którego z wolna wyłaniała się obecna forma. Pewnie dawno temu słuchało się tego szamba z mainstreamowych radiostacji, jakiegoś dicho, nie widząc w tym niczego poza dźwiękowym zabijaczem ciszy. Później odkryłem stare kasety ojca, głównie muzyka z lat 70-tych do początku I poł. 80-tych XXw. Była tam różna muzyka, od takiej dla ogółu do ciekawych rockowych kawałków. Te kasety miałem ponastawiane by zaczynać od gitar Ojciec polecił zesp. Slade, to nie gotyk, ale do dziś mam sentyment do nich. Słuchało się później U2. Gotyku jeszcze nie znałem. Za to było zawsze zamiłowanie do ciszy, lasu, zamków, na dyskoteki nie chodziłem, bo nie było to od zawsze w moim stylu. Miałem klimatyczne postindustrialne mieszkanie - nieczynną gorzelnię. Niestety trzeba się było wyprowadzić, budowla gdy była nieczynna nie miała ogrzewania:( Do dziś lubię opuszczone budowle i taki nawiedzony klimat, to pozostało. A później trafiłem na gotyk, zaczęło się od Artrosis i Closterkellera, i tak się potoczyło. Ewoluowało najwyżej stylistycznie, od ubioru po prostu czarnego, do stylu wiktoriańskiego. No i muzycznie nieco poszerzone horyzonty, słucha się od Gotyku po Darkwave przez ethereal, gatunków z pod szyldu Funeral doom, no i oczywiście muzyki klasycznej. Jakoś z gotyku nie wyrosłem...

Ja w czasach wczesnej podstawówki natknęłam się na "I Walk Alone" na yt. Spodobał mi się wtedy ten klimat, ale za mała byłam żeby zrozumiec cały gotyk ogólnie. Oczywiście słuchałam wtedy różnych badziewi typu Britney Spears. Potem zaczęłam przechodzic okres dresowatości co mianuję najgłupszym okresem w mym życiu. Później miałam fazę na reggae 0.0 Szybko mi się to znudziło i wróciłam do badziewi. I znalazłam Evanescence. I słuchałam sobie wyżej wymienionego zespołu+Seether i różne Green Day'e. Pewnego pięknego słonecznego dnia w proponowanych na you tubie znalazłam 'Ice Queen' Within Temptation. W sumie nie pamiętam czy to był słoneczny dzień czy nie, ale wolałabym, żeby nie był słoneczny, gdyż był to dzień mojej całkowitej przemiany. Od pierwszego usłyszenia nie zakochałam się w wymienionej wcześniej piosence, ponieważ nie byłam przyzwyczajona do wokalistek z wysokim głosem. Jednak potem piosenka mi się spodobała (chyba już ciemno wtedy było ). I od tamtego dnia się zaczęła moja transformacja. Najpierw polubiłam WT, potem Nightwisha (starego. Nowego nigdy nie trawiłam), samą Tarję, Theatre Of Tragedy itd. A co do charakteru to nie wiem kiedy się zmieniłam, w sensie zaczęłam wolec np. stare meble od nowych, minione czasy od współczesnych. Jakoś mi to umknęło.

W podstawówce byłam cholernie zakochana w j-rocku, a zwłaszcza w Plastic Tree(który do dzisiaj jest jedynym zespołem z tamtego okresu, którego słucham na bieżąco z nowymi singlami itd). Już wtedy polubiłam metal, zaczynając od cięższego j rocka(Girugamesh, Sadie) a potem raczej metal europejski, zaczynałam od Children of Bodom. Przeleciałam tę fazę na starego rocka, i od razu zaczęłam od death i black metalu. Szczególnie pokochałam depresyjny black metal(np Forgotten Tomb) i doom metal(Katatonia, My Dying Bride, Anathema). W 3 gimnazjum miałam operację na płuco. Miałam wówczas mnóstwo czasu na przemyślenia, między innymi o tym, że skoro ludzkie życie jest tak kruche, to najwyższy czas chociaż odrobinkę zbliżyć się do swoich ideałów. I tak niemalże z dnia na dzień, zmieniłam styl z szalonego metalka(glanki, ćwieki, koszulki z logami) na slyl nieco bardziej gotycki, pomijając gotyk taki bardziej 'klasyczny' i od razu skacząc na gotyk stylizowany epoką wiktoriańską.

To było dawno temu.
Kiedyś byłam dziewczynką,która była taka,jak wszyscy inni... A z gotykiem zaczęło się nietypowo:)

Pamiętam,że chorowałam na straszną depresję i słuchałam smutnych melodii.Czułam się jakbym była nikim.
I nie wiem jak,trafiłam do muzyki fantasy,stamtąd do celtyckiej,a zarz z celtyckimi jest muzyka gotycka i epicka.Po prostu pokochałam ja od razu i siedziałam tak całą noc,a nast.dnia nie dałam rady wstać do szkoły:D
Zaczęłam czytać o gotyku i szukać kontaktu z ludźmi z tego klimatu.Zauważyłam,że Gotyk pasuje do mnie w każdej cali.Od razu pokochałam też styl ubierania się.Dzięki niemu odkryłam siebie,poznałam swoją wartość i zaczęłam być sobą:)

To długa historia.
Już jako mała dziewczynka "odstawałam" od grupy rówieśniczej. Fascynowała mnie noc, gwiazdy, księżyc, świat fantastyczny. Zastanawiało mnie to, chciałam się dostosować i żyłam właściwie jako tania podróba większości. Później popadłam w depresję. Cięłam się, chciałam ze sobą skończyć. Ni stąd, ni zowąd napisała do mnie dziewczyna. Tajemnicza, mroczna, intrygująca. Gotka. Przybliżyła mi ten cudowny świat i pokazała, że najważniejsze to być sobą, a nie upodabniać się do reszty społeczeństwa. Dzięki niej powoli odkrywałam tajniki gotyku i wpadłam po uszy. Dosłownie. Od tego czasu minęło już 1,5 roku. Chociaż rodzice nie są zachwyceni faktem, że ich córka znalazła swoje miejsce na ziemi, to jednak zostali zmuszeni to zaakceptować. Cieszę się, że spotkałam odpowiednią osobę.