Droga Fryderyko,

W moim przypadku było dokładnie tak samo, jak w Twoim, Fryderyko - klasyką zainteresowałem się dopiero na studiach. Będąc w liceum nie przywiązywałem zbyt wielkiej wagi do czytania lektur. Wydaje mi się, iż może do czytania klasyki po prostu trzeba dojrzeć. Co o tym sądzisz, Fryderyko?

O Anne Rice czytałem całkiem sporo artykułów i muszę przyznać, iż kobieta ta bardzo mnie zaintrygowała. Jest to osoba niezwykle barwna i interesująca. Niestety, nie czuję się kompetentny do tego, aby oceniać jej talent pisarski, gdyż do tej pory nie miałem okazji przeczytać ani jednego jej dzieła. Czuję jednak ogromną chęć by to nadrobić zwłaszcza, że piszesz, iż jej styl pisarski jest niezwykle piękny, a to rzecz, którą cenię sobie bardzo wysoko. Zastanawiam się czy powinienem czytać "Kroniki wampirów" od pierwszego tomu czy też mogę wybrać dowolny z nich. Czy fabuła wszystkich tomów łączy się ściśle ze sobą? Jeśli miałabyś polecić mi jeden z tomów owego cyklu, który z nich byś zaproponowała, Fryderyko?

A więc piszesz swoje własne opowiadania, Fryderyko. Mamy zatem ze sobą więcej wspólnego niż nam się wydawało, gdyż ja również piszę czasem swoje opowiadania. Jest to oczywiście typowa amatorszczyzna i nie śmiałbym nawet porównywać swej "twórczości" do Twojej, Fryderyko, gdyż jestem przekonany, że Twoje opowiadania są o niebo lepsze od moich. Nie wiem czy w ogóle komuś je kiedykolwiek pokażę. Piszę ponieważ to sprawia mi przyjemność. Jestem typem marzyciela i uwielbiam spędzać czas na wyobrażaniu sobie różnych historii. Sam jestem zarówno reżyserem jak i odbiorcą tych wyimaginowanych "filmów". Czasem aż tak mocno utożsamiam się ze swymi bohaterami, że dosłownie przeżywam ich emocje. Gdy najdzie mnie wena, wówczas najbardziej interesujące z tych wyobrażeń przelewam na papier. I tak powstają moje amatorskie opowieści, które może nigdy nie ujrzą światła dziennego.
Gdzie mogę znaleźć Twój literacki debiut, Fryderyko? Bardzo bym chciał przeczytać Twą opowieść, gdyż coś mi podpowiada, że jest ona tego warta.  Czy nie myślałaś, Fryderyko, o tym, aby zostać zawodową pisarką? Myślę, iż masz na nią zadatki, o czym świadczy Twój niezwykle bogaty język i sposób wypowiadania się. Jane Austen też pisała swe powieści dla siebie i chowała je przed światem. Dziś dzieła te uważane są za arcydzieła literatury światowej. Może te opowiadania, leżące gdzieś na dnie Twej szuflady, czekają, ażeby pozyskać miliony wielbicieli tak w Polsce jak i na świecie?

Minęły już ponad dwa tygodnie dlatego pozwolę sobie zapytać Cię, Fryderyko, czy nie zaczęłaś już może czytać "Tragicznej historii Elżbiety Batory"? Kusi mnie bardzo, aby nabyć tę książkę ale byłbym zaiste bardzo rad, gdybym mógł wpierw zasięgnąć Twojej opinii.

Ja swoją przygodę z siostrami Bronte zacząłem od przeczytania drugiej powieści Anne - "Lokatorki Wildfell Hall". Książka ta zrobiła na mnie tak wielkie wrażenie, że natychmiast po jej przeczytaniu, zakupiłem również pierwszą powieść tejże autorki i przeczytałem ją w mig. Od tamtej pory jestem wiernym wielbicielem talentu Anne. Najmłodsza siostra Brotne zafascynowała mnie także sobą samą - myślę, iż gdybym urodził się w dziewiętnastowiecznym Haworth i miał okazję poznać rodzinę Brone (ah, co to by było za doświadczenie!) to właśnie w Anne znalazł bym swą bratnią duszę. Anne jest dla mnie jak siostra. Czytając "Agnes Grey" wyobrażałem sobie, że to ona sama opowiada mi o swoim życiu, gdyż jak wiadomo, jest to powieść w ogromnej mierze autobiograficzna. Myślę, że z Emily również bym się dobrze dogadał, gdyż też mam w sobie coś z natury samotnika. Charlotte również bardzo szanuję lecz nie mogę do dziś zrozumieć dlaczego po śmierci Anne zabroniła ona wznowienia "Lokatorki Wildfell Hall". Nie jestem pewien ale wydaje mi się, iż wynikało to poniekąd z zazdrości, gdyż książka ta, jak na czasy wiktoriańskie, była bardzo kontrowersyjna, i każdy o niej mówił. Może Charlotte bała się, że przyćmi to jej własne sukcesy literackie? Niemniej, uważam, że Charlotte jest równie dobrą pisarką jak Anne i Emily.

Co do książki Eryka Ostrowskiego, celowo nie sięgam po tę lekturę, gdyż jestem przeciwnikiem tezy, iż Charlotte jest autorką wszystkich powieści sióstr Bronte. Dzieła Anne są tak inne od dzieł Charlotte i Emily, że naprawdę trudno sobie wyobrazić, aby mogła je napisać jedna osoba. Poza tym, większość bronteanistów uważa, że pogląd, który wyraża w swej książce Ostrowski, jest nieprawdą.
Ostatnio zacząłem jednak zastanawiać się nad zakupem powyższej pozycji, gdyż dowiedziałem się, że zawiera ona kilka tłumaczeń wierszy sióstr. Uwielbiam wiersze Anne i posiadam je ale tylko w wersji angielskiej. Naprawdę wielka to szkoda, że nie wydano dotąd wierszy sióstr Bronte po polsku. Mam nadzieję, że wydawnictwo MG, które wydało przed kilkoma laty po raz pierwszy w Polsce powieści Anne, które wcześniej były u nas niedostępne, pomyśli także o wydaniu wierszy sławnych sióstr. Osobiście nabyłbym go natychmiast.

Jeśli chodzi o Elizabeth Gaskell, to pisała ona również opowieści grozy, które odkąd pamiętam chciałem przeczytać. Całkiem niedawno część z tych opowieści została wydana w Polsce przez wydawnictwo C&T.  Zbiorek nosi nazwę "Niesamowite historie" i jest wciąż dostępny w sprzedaży. Zawiera m.in. "Opowieść starej piastunki" - klasyczne opowiadanie Gaskell utrzymane w klimacie grozy. Polecam gorąco!

Zgadzam się Z Tobą, Fryderyko, że Montgomery jest wspaniałą pisarką. Niestety nie czytałem "Błękitnego zamku". Niedawno w kioskach wyszła seria wszystkich dzieł Montgomery - wykorzystałem okazję i uzupełniłem brakujące tomy Ani w mojej kolekcji. Niestety, nie zbierałem kolejnych tomów. A żałuję bo zapewne w niczym nie ustępują one serii o Ani.

Nie wiem dlaczego ale nie słuchałem do tej pory Czajkowskiego, a jest to przecież zaiste przezacny kompozytor. Dziękuję, że mi o tym przypomniałaś, Fryderyko. Zapewne sięgnę po jego twórczość.

Jeśli chodzi o cięższe brzemienia, to jestem wielkim fanem wszystkich zespołów, jakie wymieniłaś (poza Skid Row, których nie miałem dotąd okazji usłyszeć). Szczególnie lubię Black Sabbath, ale ten klasyczny z lat 70-tych, z Ozzy'm Osbourne'm na wokalu. Ku mojej wielkiej radość, dwa lata temu został reaktywowany klasyczny Black Sabbath, a owocem tejże reaktywacji jest rewelacyjny album "13". Czy słuchałaś tej płyty, Fryderyko? Ja uwielbiam ten krążek i mógłbym go słuchać bez końca. Brzmi zupełnie jak klasyczny Sabbath (choć, oczywście, jakość nagrań jest o wiele lepsza niż w latach 70-tych).

Blackmore's Night miałem już okazję usłyszeć i muszę przyznać, iż ich muzyka od początku mnie zauroczyła. Ma w sobie jakąś magię. Pozostałych zespołów z gatunku folk, jakie wymieniłaś, nie znam. Dziękuję Ci jednak, droga Fryderyko, bardzo serdecznie za propozycje. Na pewno z nich skorzystam.

Również jestem fanem Emilie Autumn. Jej muzyka jest bardzo oryginalna i ciekawa. No i ma w sobie jakąś niesamowitość, której nie potrafię bliżej określić.

Co do baletu i gry na skrzypcach - trzymam za Ciebie kciuki, Fryderyko. Uważam, że nigdy nie jest za późno na to, by spełniać swoje marzenia. Tak na marginesie - Twoje pasje są bardzo kobiece. Zarówno balet jak i gra na skrzypcach kojarzą mi się z naturą niewieścią. Nie wiem dlaczego, ale zawsze budzi to we mnie jakiś wewnętrzny zachwyt o mistycznym wręcz charakterze. Tym bardziej trzymam za Ciebie kciuki, Fryderyko! (Wybacz ale czasem, jak się zacznę czymś zachwycać, to po prostu odlatuję).

Miłość do spacerów i zachwyt nad pięknem przyrody to chyba najważniejsze rzeczy, które nas łączą. A wiosna rzeczywiście jest piękna. Sam nie mam swojej ulubionej pory roku, gdyż po prostu nie potrafię się zdecydować - każda jest piękna na swój sposób i każda budzi we mnie podobny zachwyt.

Życzę Ci, Fryderyko, abyś niebawem miała okazję znaleźć się nad morzem i zachwycić się przepięknym zachodem słońca, gdy znika ono za horyzontem morza... tego nie da się opisać, to trzeba po prostu przeżyć.

PS. Tak interesujący post jak Twój  nigdy nie jest za długi.

Do Elienai: Witaj na forum Mam nadzieję, że będziesz się tu czuć dobrze i będziesz nas często odwiedzać. Napisałaś, że utożsamiasz się z kulturą teriańską. Swego czasu dużo czytałem na temat terian i otherkinów, ale nigdy nie miałem okazji poznać kogoś takiego osobiście. Piszesz, że uwielbiasz lasy więc przypuszczam, iż w Twoim przypadku chodzi o fascynację wilkami. Czy mam rację? Większość terian utożsamia się właśnie z tymi stworzeniami. Tak mi się przynajmniej wydaje.
Jeśli chodzi o teatr to uwielbiam to miejsce. Niestety, nie byłem w nim już bardzo długo. W operze jeszcze nie byłem ale myślę, iż przypadłaby mi do gustu tak jak teatr. Pozdrawiam serdecznie.

Droga Elienai,

Proszę mi wybaczyć jeżeli Cię uraziłem lecz nie to było moim zamiarem. O terianach wiem tyle, ile zdołałem wyczytać w internecie, gdy zaintrygował mnie swego czasu ten temat (a jestem człowiekiem, którego ciekawi wszystko co dziwne i inne). Z pewnością wiesz na ten temat o wiele więcej niż ja.
Fakt, iż wielu ludzi określających się jako terianie utożsamiają się z wilkami z pewnością wynika z tego, jak zwierzę to jest postrzegane we współczesnej kulturze - tajemnicze, drapieżne itd. Wilk budzi lęk ale też szacunek. Życie wilków jest też w pewnym sensie owiane tajemnicą. Fascynację budzi też otoczka, która się z nimi wiąże - ciemne lasy itd. Obraz wilka wyjącego w czasie pełni księżyca budzi zachwyt wśród wielu osób, które lubią mroczne klimaty, także u mnie. Stąd, według mnie, fascynacja tymi zwierzętami, czego konsekwencją jest fakt, iż większość terian, o których można przeczytać w internecie, utożsamia się właśnie z wilkami.
Wiem, iż terianie to zupełnie co innego niż futrzaki, które przebieranie się za określone zwierzęta traktują jako zabawę, gdyż w przeciwieństwie do nich, terianie czują jakąś wewnętrzną więź z danym gatunkiem. Jednej rzeczy jednak nie potrafię zrozumieć i może Ty będziesz potrafiła mi to wyjaśnić  jako, że jesteś przedstawicielką tejże grupy. Nie wiem jaki jest Twój terotyp. Ale na czym polega Twoja więź z tym gatunkiem? Czy chciałabyś należeć do innego gatunku niż homo sapiens? Czy może czujesz się dobrze będąc człowiekiem ale znajdujesz "wspólny język" z przedstawicielami tego gatunku, który stanowi Twój terotyp? Jestem bardzo ciekawy Twej odpowiedzi, gdyż nie do końca rozumiem motywy, jakie kierują terianami.
Jeśli chodzi o forum, to nie jest ono jeszcze tak doszczętnie opuszczone. Są wciąż osoby, które zaglądają tu dość często. A skoro są tu ludzie, to można z nimi złapać kontakt. Dla chcącego nic trudnego

Pozdrawiam również bardzo serdecznie.

Och, co za długi post! Naprawdę miło jest takie czytać. Zawsze uwielbiałam się rozpisywać i czasem było mi przykro i odrobinę głupio, gdy wysyłałam bardzo długą wiadomość jakiejś osobie, a dostawałam odpowiedź skreśloną zaledwie w kilku zdaniach. Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że wiele osób ma dar ujmowania rozbudowanych myśli w kilku treściwych słowach, ale nie spotkałam się z tym przypadkiem w rozmowach.
Tak, też mi się tak wydaje. Do wielu rzeczy musiałam "dojrzeć". Pamiętam, że we wczesnym okresie dojrzewania wstydziłam się chociażby muzyki jakiej słucham - inni lubili Tokio Hotel, a ja lubiłam muzykę z młodości moich rodziców. Później, zainspirowana gustem koleżanki słuchałam dość niskich lotów polskiej muzyki popularnej, ale później wróciłam do gustów sprzed lat. Jeśli chodzi o klasykę, nie widziałam w niej nic ciekawego. Być może to też presja otoczenia, w którym uważano lektury za zło konieczne i sama w to uwierzyłam. Poza tym miałam okropną nauczycielkę polskiego w klasie gimnazjalnej, przez co zupełnie zaprzestałam czytania lektur i pogrążyłam się w powieściach, które były bardziej w moim guście. Później, w liceum, zaczęłam czytać lektury, ale jak już wspomniałam często nie miałam na to czasu ani siły. Poza tym, mimo że byłam mocno zauroczona twórczością Shakespeare'a (swoją drogą, czytałeś coś tego dramatopisarza? Gdybyś powiedział, że owszem, i to w kilku tłumaczeniach, zapewne zapytałabym, które preferujesz. Jeśli chodzi o dramaty i poezję, bardzo lubię czytać kilka tłumaczeń. Czasem odbiór jest naprawdę inny. Z prozą mam podobnie, ale o tym później) nie czułam silnej potrzeby by poznawać klasykę głębiej. Wydaje mi się, że to faktycznie kwestia dojrzałości.
Anne Rice! Cóż, jeśli miałabym wybrać coś na początek, zapewne poleciłabym "Wywiad z wampirem" czyli pierwszą część. Nie jestem pewna czy lubię ją najbardziej z powodu tego, że to mój pierwszy literacki kontakt z Rice czy może naprawdę jest to jedna z lepszych części tego cyklu. Co prawda, wiele osób zaczynało czytać Kroniki Wampirów czasem od środka, więc nie jest to zbytni problem. W dodatku, "Wampir Lestat" (druga część) opisuje w głównej mierze wcześniejsze losy bohatera, który pojawia się w Wywiadzie. Decyzja należy do siebie, ja ze swojej strony polecam rozpoczęcie lektury od "Wywiadu z wampirem".
To całkiem zabawne, bo niejednokrotnie spotkałam się z opinią, że moje opowiadania muszą być udane właśnie z powodu sposobu wysławiania się na co dzień. Schlebia mi to, że inni ludzie tak wierzą w moje umiejętności, aczkolwiek ja sama nie jestem przekonana co do mojego talentu. Niestety - przekleństwo perfekcjonistki.
Proszę, nie popełniaj tego błędu co ja i postaraj się uwierzyć w swoje możliwości. Może na początek wystaw swój tekst na forum literackim z miłą atmosferą? Nawet jeśli ktoś zarzuci Twoim tekstom wiele błędów, nie poddawaj się. Konstruktywna krytyka potrafi bardzo zmotywować. Przypominam sobie w tym momencie komentarze do moich najwcześniejszych opowiadań - ach, że też tego nie porzuciłam! Użytkownicy nie przebierali w słowach. Miłość do pisania była jednak na tyle spora, że postanowiłam ćwiczyć tak długo, aż napiszę coś na poziomie. Wiele osób swego czasu pisało o marnych, bardzo krótkich opisach albo wręcz ich braku. Dziś mam całkowicie odwrotny problem. Choć, czy to aby naprawdę problem? Bardzo lubię bogate opisy w książkach, szczególnie jeśli autor operuje ładnym, poetyckim językiem. Aż chce się czytać na głos by usłyszeć ich ładne brzmienie. Wracając jednak do tematu (bardzo, bardzo, bardzo lubię dygresje. Pewnie to sprawia, że moje wiadomości potrafią być niesamowicie długie), również jestem marzycielką. W snuciu swoich marzeń, potrafię się tak zatracić, że zapominam o reszcie świata. Zapominam o tym, co robiłam przed chwilą. Dziwnym trafem, lubię wtedy gubić przedmioty. Ileż to razy, gdy kładłam się spać szukałam wstążki do związania włosów i nie potrafiłam jej znaleźć! Mimo tej drobnej niedogodności, uwielbiam zatracać się w swoich myślach, tworzyć bohaterów i ich historie. Bardzo się przy tym relaksuję i to jest mój sposób na osłodzenie sobie złego dnia. Gdy dodatkowo historia, którą wymyślę, mnie urzeknie, jestem wtedy z siebie naprawdę dumna, co również poprawia mi nastrój. Pisania jest we mnie od tak wielu lat, że nie wyobrażam sobie życia bez tej pasji. Zaczęłam "pisać", gdy byłam bardzo mała i umiałam zaledwie mówić. Często przychodziłam do mamy z zeszytem i długopisem, prosząc by zapisywała moje słowa. Zastanawiam się, skąd to się wzięło, bo czasem wydaje mi się, że przyszłam z tym na świat. Może miałam w rodzinie pisarza? To byłoby całkiem możliwe, ale niestety pamięć o historii mojej rodziny nie sięga zbyt daleko, nad czym mocno ubolewam. Uwielbiam wszelkie rodzinne opowieści, ale jest ich tak mało... A bycie zawodową pisarką dałoby mi największą satysfakcję. Nie porzucam tego marzenia, być może kiedyś naprawdę uda mi się osiągnąć coś w literackim świecie. Debiut na razie tkwi w odmętach pewnego forum, ale nie jestem gotowa by Ci go pokazać, przepraszam.
Niestety, nie czytałam jeszcze "Tragicznej historii Hrabiny Batory", obecnie zaczytuję się w innego rodzaju książkach, ale gdy tylko sięgnę po ten tytuł dam Ci znać, dobrze?
Również mam nadzieję na wydanie wierszy sióstr w języku polskim. Całkiem możliwe, że Wydawnictwo MG zdecyduję się na coś takiego, skoro wydali już wczesne oraz niedokończone powieści Charlotte, a teraz w dodatku i kontynuację Ashworth napisaną przez polską autorkę. Słyszałeś o tym? Książka nazywa się "Chcę wszystko" i czytając pewną recenzją, nie jestem nastawiona zbyt entuzjastycznie. Wydaje mi się, po wrzuconych fragmentach, że styl trochę odstaje od stylu Charlotte, takie jest również wrażenie autorki recenzji i jeśli skuszę się na lekturę to wyłącznie, gdy znajdę książkę w bibliotece. Wolałabym kupić właśnie "Niedokończone opowieści".
O opowieściach grozy pisanych przez Elizabeth Gaskell wiem od chwili ich wydania i mam zamiar je przeczytać. Jestem ciekawa jak autorka poradziła sobie z tym gatunkiem.
Jeśli chodzi o Kolekcję z Zielonego Wzgórza, to mam cały komplet. Łącznie z "Błękitnym Zamkiem", choć miałam tę książkę już w innym tłumaczeniu. Nie mogłam się oprzeć i powoli czytując kolejne tomy czuję, że była to naprawdę dobra decyzja. Aczkolwiek "Błękitny Zamek" bardziej podoba mi się w tłumaczeniu Egmontu z 2013 roku. Nie twierdzę jednak, że tłumaczenie Wydawnictwa Literackiego jest złe, to tylko osobiste odczucie. Skoro nie czytałeś jeszcze tej powieści, to z całego serca polecam! Jeśli lubisz twórczość Montgomery, powinno Ci się spodobać, ja jestem całkowicie zauroczona od pierwszego przeczytania. Nie przesadzę, jeśli powiem, że historia Valancy Stirling to jedna z moich ulubionych książek.
Moja miłość do Czajkowskiego jest również bardzo stara. W muzyce zakochałam się, gdy byłam mała i oglądałam Barbie z Jeziora Łabędziego, jakkolwiek głupio to nie brzmi. Od tej pory uwielbiam ten balet jak i wiele innych Czajkowskiego. Jego muzyka jest wprost magiczna! Mimo że moja koleżanka uważa muzykę Czajkowskiego za oklepaną. Jest w tym prawda, że Czajkowski jest bardzo znanym kompozytorem, ale nie ma to dla mnie żadnego znaczenia.
Nie, nie miałam jeszcze okazji przesłuchać nowego albumu Black Sabbath, ale jak najszybciej to nadrobię, skoro polecasz. Lubię wokal Ozziego, choć przyznam, że odkrywając ten zespół, najpierw zetknęłam się z Dio jako wokalistą i do dziś również lubię ten etap twórczości Black Sabbath.
Naprawdę nie znasz Eniy? Cóż, może dziwi mnie to dlatego, że znam Enyię z dzieciństwa, moja mama bardzo lubiła jej muzykę. Posłuchaj w wolnej chwili, chociaż zdaję sobie sprawę, że nie każdy zakocha się w tym typie muzyki.
Co do opery - cały czas oglądam repertuar Opery Śląskiej i co chwilę coś nowego mnie zachwyca. Muszę się wybrać w końcu do Bytomia.

Witam ponownie,
Maniery są chyba pojęciem względnym zważając ,że tylko Pan odpisał mi na mą pierwszą wiadomość mimo, iż zwróciłam się do obu poprzednich rozmówców. Ale cóż w dzisiejszych czasach ludzie nie zwracają na inne osoby uwagi jedynie jeśli mogą się wyżalić czy podzielić tym kim są bez ciekawości drugą. A może zawsze tak było? Co do mówienia na "Ty" ciężko mi się nie raz przerzucić, ale zważając na to iż przedstawiłeś się również przychylę się do zwrotu grzecznościowego "Ty". Także jestem Klaudia i miło mi Cię poznać .
Co do naszego tematu to tak zgadzam się z Tobą ,iż większość osób fascynujących się kulturą teriańską nimi nie są. Ale jednak jest w tych osobach też coś takiego co może świadczyć o ich więzi z otaczająca naturą. Shaun Ellis, trudno nie wiedzieć kim on jest . Specyficzny intrygujący anglik o jakże również specyficznej aparycji. Swojego czasu ów "eksperyment" mnie zainteresował dość wnikliwie i jednocześnie bardzo mnie ucieszył, gdyż udowodnił on jedynie ,iż szanując dany gatunek i próbując zrozumieć bez narzucania swoich ludzkich zachowań można osiągnąć coś pięknego. Jednak czy , ktoś wyciągnie z tego jakiś głębiej pojęty wniosek? Myślę , że nie bardzo. Ludzie fascynują się ale na tym się nie raz kończy.
Co do mnie to nie za bardzo lubię o sobie mówić , wręcz zmuszam się jeśli już trzeba. I tak masz rację nie jest to opowiastka by ją wypisywać na forum. Jednak co do "starania się " chociażby nawiązania kontaktu wzrokowego z sarnami jest także nie lada wyzwaniem zważając na ich płochliwość, a też z perspektywy człowieka nie chce przysparzać im niepotrzebnego stresu. Jednak też niestety mieszkam na Śląsku w samym centrum aglomeracji ludzkiej, więc wyprawy w miejsca wolne od tegoż zgiełku są trudne i wymagają poświęcenia całego dnia jak i również jeśli jest to tylko jeden dzień-zorganizowania przejazdu. Także na chwilę obecną mogę powiedzieć , że czas i miejsce  nie pozwala mi na ukajanie swoich potrzeb. Co do pytania w jaki sposób staram się więź nawiązać to powiem ,że nie muszę bo już ją mam chcąc nie chcąc. Jedynie problemem jest częstotliwość "spotkań" na łonie natury. Chociaż i tak z mojej perspektywy nie jest to takie trudne, gdyż jest to pospolity gatunek , gorzej ma ktoś kto np. ma więź z kuną, czy jakimś drapieżnikiem. Jednak ja uważam ,że nie powinniśmy narażać żadnego stworzenia na niepotrzebny stres związany z widokiem człowieka. Niektórzy terianie ograniczają się więc do obserwowań jeśli takowe są możliwe ,czy obrabiają ich skóry by w ten sposób więź odczuć bardziej. Jednak takie przywileje mają mieszkańcy tych rejonów , gdzie zagęszczenie miast i wsi jest niewielkie. Zapewne słyszałeś też w jaki sposób chowamy zmarłe zwierzęta. Ale to też nie jest temat tu na forum, więc pozwolę sobie jedynie wspomnieć.
Co do tego czy terianin chcę wyzbyć się swojej ludzkiej otoczki czy też pozostawić pewne elementy jest dla mnie kwestią sporną, gdyż wielu jednak przystaje przy drugiej opcji i osobiście jestem w swoim przekonaniu samotna. Twe kolejne pytanie nie uraziło mnie jedno zraniło ale dobitnie muszę zaprotestować , gdyż uważam  że każde zwierzę ma wolną wole, rozum a tym bardziej uczucia nawet większe niż ludzkie. Wręcz skłonna jestem wyciągnąć pogląd , że zwierzęta nieważne jakie są mają więcej cech , które ludzie sobie przysposobili jako własne niż oni sami. Poza tym przykrą kwestią jest, iż ludzie sami zapominają też iż w życiu kierują się instynktem.  Ludzie pragną uchodzić za istoty najwyższe z najwyższych tym czasem są na samym dnie emocjonalnym czy też wolnościowym. Każdy z nas jest niewolnikiem i nie ma wolnej woli do końca. Oczywiście rozumiem to iż z pewnością się ze mną nie zgodzisz. Nie jest niczym złym bronienie ludzi i szukanie w nich czegoś lepszego. W końcu jesteśmy tym samym gatunkiem.  Ja niestety jestem bardzo samotnym człowiekiem i raczej tak pozostanie. Swojego czasu poświęciłam większą część na pomoc innym i wiem już na tyle by móc spokojnie stwierdzić że pełnych naczyń nigdy nie da się napełnić.
Mogę polecić Ci również książkę Mai Lidii Kossakowskiej "Ruda Sfora" co może naświetli Ci poniekąd co czuję i jak myślę.  Dodatkowo polecam też zagłębienie się bardziej w kulturę jakucką i tym podobne jeśli chcesz oczywiście. A to jacy są prawdziwi terianie to już pozostaje niewyjaśnione bo każdy jest inny. Jedni będą walczyć poprzez ratowanie przyrody, a inni zamkną się w swoim małym świecie wewnątrz domostw ludzkich i tam będą cierpieć.

I najlepsza część rozmowy powracanie do Ciebie : ). Źle chyba sformułowałam te pytanie bo akurat tu Cię rozumiem. Fascynacja może nie mieć końca i pochłaniać nas w całości. Też sądzę że nie ma złych fascynacji czy lepszych i gorszych. Wszystko jest warte poznania, a jeśli człowiek ma otwarty umysł to we wszystkim odnajdzie siebie czy to co chciał znaleźć. Chociaż najciekawsze kwestie są te , które człowiek nigdy tak naprawdę nie pozna co zwiększa ciekawości i pobudza do poszukiwań. We wszystkim trzeba szukać czegoś więcej niż tylko zbitki słów. Ale chyba o fascynacjach nie ma też miejsca by się tu rozpisywać i męczyć innych forumowiczów. Nie mniej jednak cieszy mnie to , że są jeszcze ludzie młodzi interesujący się wszystkim nie tylko tym co w dzisiejszych czasach uchodzi są ciekawe.

Pozdrawiam ciepło w ten deszczowy dzień.

Witam Wszystkich,
Nazywam się Kacper, pochodzę z najzacniejszego regionu polski jakim jest Wielkopolska. Lubię Pisać różnorakie opowiadania i creepypasty gdy mam wenę. Zajmuję się też sztuką. Od rysunku (który jest moją specjalnością) po Malarstwo w które dopiero się zagłębiam. Moje inne zainteresowania to polityka,historia,szermierka, filozofia oraz wszystko związane z duchami,doświadczeniami nadnaturalnymi a nawet od niedawna magią w kontekście jej odmian i wykorzystania ( osobiście w nią nie wierze przesadnie ale wysłuchiwanie ludzi którzy uważają się za magów, znachor itp. jest dość intrygujące ). Lubię jeszcze urban exploration i biwaki w lesie lub jakichś ruinach. Byle by było klimatycznie. Jestem też katolikiem, lecz bez obaw, nie jestem nietolerancyjny wzgledem innych wyznać i nie przyszedłem robić tu krucjat. Oczywiście o ile ktoś nie zacznie mi na siłę wciskać swojej wiary. Na to forum natrafiłem przypadkiem, lecz od razu spodobał mi się jego mroczny klimat. Tak też postanowiłem zostać, nie wiem czy z sentymentu, czy przez moją osobowość, która jest dość niestandardowa.

Z wielką chęcią zademonstruje moje umiejętności. Oto kilka przykładów mojej twórczości.



To jest przykład mojej twórczości podróżniczej. Narysowałem to dawno, podróżując polami Polski wschodniej. Krzyż stał w szczerym polu więc uznałem ze stosownie było by utrwalić na papierze ten dość unikalny widok. cóż nie jest to jakieś niesamowite dzieło, ale czego mozna się spodziewać po czymś rysowanym na kolanie, na luźniej kartce papieru, w upalny dzień,



To jest pierwszy rysunek który narysowałem. Może nie jest czymś niesamowitym choć pokazuje dokładnie to co chciałem, czyli mrocznego doktora plag.



To rysunek narysowany przeze mnie stosunkowo niedawno. Jest to moja wersja pewnego obrazka znalezionego w sieci. Był to bodajże car Rosji Aleksander 2 Romanow.

Szczerze to wiele moich prac które mam w swoim domu to szkice bo nie mam jakiegoś zapału do dokańczania choć z tego co słyszałem to warto by było. Jedynie kilka z moich prac jest wykonana starannie z poświeceniem czasu, ponieważ rysowałem najczęściej w warunkach polowych, ponieważ w domu nie mam weny twórczej. Tak więc takie 70 % mich prac jest robionych albo na kolanach albo kamieniu w lesie lub na polu. Ale szczerze tak źle chyba nie jest ?

Ostatnio edytowany przez RepublicaXVII (2015-10-31 22:58:02)

Na reszcie udało mi się zalogować! Eony minęły od mojego ostatniego razu tutaj. Miałem spory problem z przypomnieniem sobie loginu (zapomniałem, że jest aż tak banalny! ).

Kończąc wyjaśnienia, witajcie z powrotem!